Nieuwe bril mevrouw Janssen?!
Kent u dat oude tv spotje nog? Een verpleegster in een verpleeghuis spreekt een bewoonster aan en vraagt op schreeuwende toon: "Nieuwe bril mevrouw Janssen?", waarop mevrouw Janssen verschrikt opkijkt en denkt doe ff normaal joh, malloot, ben niet doof en zeker niet gek!
Overkomt het u ook niet? U zit met ouderen te praten en denkt dat u uw stem moet verheffen in de gedachte dat ze wel doof zullen zijn. Vaak slaan we dan ook nog zo'n kleutertoon aan of we inderdaad tegen kleine kinderen zitten te praten. We gaan in de Jip en Janneke modus. Het is tenslotte de generatie van Annie M.G. Schmidt.
Ik betrap mezelf regelmatig op dit mallote gedrag.
Echter of helaas, heerst het idee dat als je eenmaal een bepaalde leeftijd bent gepasseerd je ook niet voor vol wordt aangezien. En ook steeds vaker word ik geconfronteerd met situaties waarin mensen menen te moeten gaan denken voor anderen danwel menen te weten wat goed voor hun is.
Mijn vak brengt met zich mee dat ik wellicht meer dan gemiddeld met ouderen aan tafel zit. Merendeel van de gevallen niets aan de hand, goed bij de pinken. Oké, lopen misschien niet meer de avondvierdaagse of banen hun weg door het leven met behulp van een rollator maar ze zijn zeker niet gek en weten verdomd goed waar ze het over hebben. Ze realiseren zich maar al te goed de gevolgen van hun eigen handelen en ja, ook al komt dat anderen dan niet altijd even goed uit. En daar is waar het hem nou in zit.
Onlangs werd ik door iemand aangesproken op het feit hoe ik in godsnaam, of in die van Allah, u mag het zeggen, ooit heb mee kunnen werken aan het maken van een testament van een cliënt. Ik had toch moeten weten dat zij dat niet meer kon? Zij was al jaren ziek (althans, dat werd geroepen). Misbruik werd er geroepen, klachtwaardig. Ik was onderdeel van een criminele bende.
Alle middelen zouden worden ingezet, de onderste steen zou boven komen, in ieder geval dat testament moest van tafel.
Het betrof een oudere alleenstaande dame die kip nog kraai (lees kinderen) achterliet en wel van het bestaan wist van neven en nichten maar die ze al vele jaren niet meer had gezien. Ze had een vriendin en een goed doel tot erfgenamen benoemd. En u raadt het al, het was een nicht die zich al jaren niet had bekommerd om tante of naar haar had omgekeken die zo hoog van de toren blies.
U herkent ze vast wel, van die smeuïge verhalen die de krant halen waarbij bijvoorbeeld vader hertrouwt, hernieuwd of eindelijk het geluk in zijn leven vindt en de kinderen die zo druk waren met hun eigen leven volledig berooid achterlaat. Althans dat vinden zij nu het familiekapitaal aan hen voorbij lijkt te gaan.
U hoort mij niet ontkennen dat er in de praktijk types rondlopen die uit zijn op het misbruik van ouderen. En natuurlijk moeten wij waakzaam zijn.
Waar ik wel moeite mee heb is dat iemand die zich al jaren bekommert om het lot van zijn medemens, of dit nu één van de kinderen of een goede vriend of vriendin danwel een andere mantelzorger is, tegenwoordig al direct bestempeld wordt als potentieel gevaar. Moet daarbij aan de radiospotjes denken waarbij ieder kind die over de pas en pincode van vader beschikt meteen als potentiële dief wordt weggezet.
Het zijn juist deze welwillende medeburgers die als het puntje bij paaltje komt vaak het nakijken hebben.
De voorbeelden waarin één van de kinderen of een goede vriend die jarenlang voor iemand heeft gezorgd, bij de afwikkeling van de nalatenschap terzijde wordt geschoven zijn talrijk.
Toch wellicht iets om een over na te denken??
