Lief meisje op de donkere fiets!
De verdwijning van Romy en Savannah wordt hier nog steeds besproken. Toen de meisjes gevonden werden en we hoorden wat er was gebeurd, waren we uit het veld geslagen. Manlief en ik praatten samen over ons eigen kind, een zoon van 14. Maar ook over de kinderen van vrienden en bekenden. Voornamelijk de dochters.
Een kind is een enorme verantwoordelijkheid, maar jeetje, hoe voelen de vaders en moeders van jonge meisjes zich nu dan? Velen zullen banger zijn dan voorheen. Er vinden ongetwijfeld veel gesprekken thuis plaats, gesprekken die gaan over de gevaren van deze tijd. Over social media enz. Op diezelfde social media gaat een bericht rond waarin meisjes worden gewaarschuwd hoe ze moeten reageren als ze 'in een situatie komen die ze niet vertrouwen'. Het advies luidt: 'Ga op Facebook en ga direct live'. Ik moet direct denken aan de woorden van zoonlief, een paar dagen terug: "Facebook wordt nagenoeg niet meer gebruikt door jongeren mam, dat is ouderwets."
Ik ga naar bed en het blijft maar malen in mijn hoofd. Verdrietige gedachten, donkere gedachten…het slapen wilt niet lukken. Ik besluit uit mijn bed te gaan en even wat te gaan drinken. In de keuken staar ik met een glas water in mijn handen naar buiten. Als bewoner aan de rand van de Componistenwijk kijk ik op de Dijksloot. Terwijl mijn gedachten afdwalen, zie ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen. Ik kijk nog eens en dan zie ik het. Een meisje op een donkere fiets.
Vanwege de afstand kan ik het niet heel duidelijk zien, maar het is ver genoeg om te zien dat het een heel jong meisje is. En dat komt voornamelijk door 'het lichtje'. Nee, niet van haar fietsverlichting. Die is er namelijk niet. Alleen het oplichtende schermpje van haar telefoon laat haar zien. Ik draai me om en zie dat de klok ruim na middernacht aangeeft. Ik kijk weer voor me en zie dat zij op haar gemak doorfietst. Ze kijkt alleen niet WAAR ze fietst, haar mobiele telefoon is namelijk belangrijker dan de weg.
Mijn gedachten gaan terug naar de gesprekken die wij hier thuis hebben gehad. Over de ongerustheid die zelfs wij voelden voor de dochters uit onze omgeving. Maar ook over het bericht wat rondgaat over hoe meisjes moeten reageren als ze het niet vertrouwen. Dit meisje was daar echt niet mee bezig hoor, ze keek niet op of om. Ze kon niet eens zien wie er eventueel achter, naast of voor haar fietste.
Ik denk ook aan de ouders van dit meisje. Zouden zij op deze doordeweekse dag op dit tijdstip al op bed liggen en misschien zelfs al slapen? Of zouden ze zitten te wachten op hun dochter? Zouden ze dan net zo ongerust zijn als nagenoeg alle ouders momenteel in Nederland?
Ik kijk het meisje na totdat ze uit het zicht is verdwenen. Met een knoop in mijn maag vertrek ik weer naar bed. Ondertussen denkend en piekerend over het meisje op de donkere fiets. Een meisje dat waarschijnlijk zelf totaal niet met zulke gedachten zit. Aan de ene kant fijn natuurlijk, want teveel piekeren is ook niet goed. Maar toch blijf ik denken…..zouden de incidenten van Romy en Savannah dan helemaal niets teweeg hebben gebracht bij haar? En bij haar ouders?
