MINERVA Piramide van Maslow
De verkiezingen voor de nieuwe Tweede Kamer gaan over bestaanszekerheid, energiearmoede, woningbouw en verschraling van lokale voorzieningen. Dat zegt Jeroen van Gool, de fractievoorzitter van ons plaatselijke CDA. Vermoedelijke melden de meeste andere partijen ook iets dergelijks.
Het probleem, de uitdaging of de crux is dat geen enkele politieke partij ons recht in ons gezicht gaat vertellen dat bestaanszekerheid een veel te hard opgeblazen ballon met dikke lucht is. We laten er een piepklein beetje lucht uit en vervolgens blazen we er een iets groter piepklein beetje in. Dat is ongeveer hoe we die bestaanszekerheid overeind houden. Maar er komt een dag dat die ballon zomaar opeens vanzelf uit elkaar knalt.
Het zou mooi zijn als er een politieke partij opstaat die de rauwe werkelijkheid onder ogen ziet en deze dan ook durft uit te dragen. De koek is op. Al minstens drie keer of tien of twintig keer.
Bestaanszekerheid ligt een stapje hoger dan de bodem van de Piramide van Maslow. De bodem is biologische behoeften, dus eten en water zodat je niet meteen dood gaat. Een stapje hoger, dat van de bestaanszekerheid, is een dak boven je hoofd, elementaire veiligheid en een rudimentaire vorm van zorg. Vrij vertaald is dat de woningbouw waar je veilig bent voor de elementen en de roofdieren oftewel al die andere mensen, en een primitieve vorm van ouderenzorg in de vorm van kinderen.
Maar dat is helemaal niet wat de dames en heren politici voor ogen hebben. Voor hen gaat bestaanszekerheid over een leuke driekamerflat of eengezinswoning met een winkelcentrum en openbaar vervoer in de buurt, een auto voor de deur en vooral veel goede wegen zodat die auto supersnel van A naar B kan. O, en gewoon de stekker in het stopcontact als een van de vele elektrische apparaten stroom nodig heeft.
Het weeffoutje is dat de echte bestaanszekerheid onder druk staat, omdat welvaart zoals wij dat kennen een uitzondering is in de wereldgeschiedenis. De afgelopen driekwart eeuw is de welvaart tot ongekende hoogten gestegen en nu denken hele generaties dat hun extreem gemakkelijke leventje normaal is.
Misschien moeten we nog eens kritisch kijken naar de behoeften in de Piramide van Maslow, de sociologische en de economische. En misschien moeten we dan ons pakket met eisen eens fors naar beneden bijstellen.
