MINERVA Onderbuikgevoel
Het woord is vast wel eerder voorbij gekomen: onderbuikgevoel. Dat je iets denkt zonder fatsoenlijke argumenten en/of feiten. Soms is zo'n gevoel terecht, dan is het een waarschuwing. Meestal is die onderbuik precies wat het is: een omhulsel voor een flinke hoop stront. Jouw stront.
Na een heerlijke zomer - met als dieptepunt een echt probleem: de val van de kranen en het brugdek op de Hooftstraat - komen de gebruikelijke 'kwesties' weer aan alle kanten bovendrijven.
De mossen vallen dood van het dak, maar toch is Zwarte Piet nu al gespreksonderwerp. De VN vindt dat Nederland de racistische trekjes eraf moet halen en Jan met de korte achternaam - ook hier in mijn dorp - roept vanuit zijn onderbuik dat 'ze' van ons kinderfeest af moeten blijven. Piet zal en moet zwart zijn. En dus is het hier duim omhoog voor foto's met het zwarte Zwarte Pietenorkest van Con Brio, komt er voor de grap een Sint op een zebra voorbij en zijn 'Sint en Piet van Sint in Alphen uiterlijk geloofwaardig'.
Nou Jan, dat zal de kinderen worst zijn. Als je die Pieten bont en blauw kleurt, vinden de kinderen dat alleen maar leuk. Sterker nog: de allerkleinsten maken helemaal geen onderscheid in kleuren.
Als je er niet zoveel over ouwehoert is het trouwens een kwestie van pakweg een jaar of vijf voordat alle Pieten, gewoon 'Piet' zijn zoals ze altijd al waren. Maar dan met een willekeurig kleurtje.
En voordat we dat weer krijgen: we hebben al twee generaties geen kolenkachels met bijpassende schoorstenen meer om zogenaamde roetvegen te verklaren.
Een andere kwestie met een hoog onderbuikgehalte is het huisvesten van asielzoekers. Volgens de plaatselijke tokkies pikken asielzoekers 'onze' huizen in en wordt de wachtlijst alsmaar langer.
Tja, het zou heel gek zijn als we ons quotum huisvesten in woningen die al die tijd al leeg staan. Dan deed wonenCentraal niet echt goed z'n best. En, het zijn dit jaar 182 mensen - dus heel wat minder huizen - op de dikke 107.000 die hier al wonen.
Die 182 mensen wachten trouwens al jaren op een woning. Al die tijd zitten ze opgesloten in een meer dan naargeestig barakkenkamp met een heel gezin in één kamertje. Ze mogen al die tijd niet werken en dus moeten wij ze wel een bijstandsuitkering geven als ze worden vrijgelaten.
Over die gevallen brug zijn 'we' trouwens ook nog niet uitgepraat.
We weten nog helemaal niet hoe dat ongeval kon plaatsvinden en of er wellicht ergens onderweg - van het eerste idee tot aan de laatste druk op de knop - een andere beslissing had moeten worden genomen. En misschien weten we het wel nooit.
Maar toch. Het 'ach en wee' over de gestorven hond is inmiddels verstomd en nu worden de schuldigen alvast berecht. Het is vast de schuld van de bruggenbouwer, de kranenverhuurder of de burgemeester. Zoiets als 'het is een dom ongeval' komt niet door de onderbuik heen. Blijft steken in de stront.
En nee, ik ga niet voor een trein staan omdat die Alphense onderbuiken wat ik zeg even niet pruimen.
