LHBT-vluchtelingen sturen open brief naar Aboutaleb
De groep LHBT-vluchtelingen die in de tijdelijke opvang aan de Eikenlaan in Alphen aan den Rijn verblijven, hebben een open brief naar burgemeester Ahmed Aboutaleb van Rotterdam gestuurd.
 v2.gif)
De vluchtelingen schreven de brief naar aanleiding van de uitspraken van Aboutaleb over de aparte opvanglocatie voor LHBT-vluchtelingen, die er in zijn ogen niet moet komen. In de brief nodigen ze hem ook uit om de opvang te bezoeken.
De volledige brief, die door LGBT Asylum Support is verstuurd, kun je hieronder vinden.
Geachte burgemeester van Rotterdam, beste Ahmed Aboutaleb,
We zijn met een groep van bedreigde LHBT asielzoekers uit de Noodopvang in Alphen aan de Rijn en wonen nu in een tijdelijke, aparte opvang in uw mooie stad Rotterdam. We zijn hier om op adem te komen en met maar heel weinig voelen we ons hier als groep veilig en thuis op een bijzondere plek aan het water.
We hebben gehoord dat u een wijs man bent, kind van gastarbeiders en dat u ook als jonge man in een vreemd land aankwam waar iedereen andere gewoontes had en een andere taal sprak. U kent onze taal en onze cultuur en daarmee ook hoe lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders geen rechten hebben en minder dan minder zijn in landen waar wij vandaan komen. U kent daarmee ook de reden waarom we vluchten.
We zagen gisteren een deel van een uitzending op tv waar u aan jongeren uitlegt waarom u vindt dat er geen aparte opvang moet komen voor mensen zoals ons in acute nood. We hebben ook gehoord dat u een andere mening heeft dan uw partijgenoten die wél voor aparte opvang in noodsituaties zijn. We nodigen u met deze brief uit om bij ons langs te komen en om met ons in dialoog te gaan. Want dat is wat in Nederland veel gebeurt hebben we gemerkt, in dialoog gaan.
Sinds we hier in Rotterdam verblijven, leren we veel. Zo hoorden we dat er een Nationale Complimentendag was en dachten we wat gek maar ook grappig. Totdat ons uitlegt werd dat complimenten geven iets is wat je moet leren, zelfs voor het Nederlandse volk. En om u uit te leggen waarom wij uit de noodopvang gehaald zijn en naar een veilige plek zijn overgebracht, komen we met een voorbeeld waar u misschien ook iets van leert.
Stel het zou een dag zijn waarop u geen complimenten zou krijgen maar op alles wat u doet uitgescholden en gediscrimineerd wordt. Elke stap die u buiten uw kantoor zet, zeggen mensen onaardige dingen aan u, ze schelden u uit, maken geluiden, spugen naar u. En u snapt niet waarom ze u zo behandelen. Het enige wat u kan doen is uzelf opsluiten in uw kamer. Maar ook wanneer u daar uit zou moeten, begint het van voren af aan. Na een lange werkdag kan u naar uw huis gaan waar u zich veilig kan voelen maar ook daar, die ene dag, schelden zelfs uw familieleden u uit. Wij vermoeden dat u als u ’s nachts diep onder de dekens kruipt, u zich afvraagt waar u beland bent en waaraan u dit verdiend heeft.
Dit is wat ons dag in dag uit overkomen is in de noodopvang. Niet één dag maar maanden lang. Wij wisten niet dat het zo erg kon zijn ook al verbleven we zoveel mogelijk op onze kamer. We werden bang waar we terecht gekomen waren want is dit land wel zo tolerant naar ons die discriminatie naar LHBT’s toestaat? Want de discriminatie is soms erger dan in ons eigen land en dat was juist waar we voor gevlucht zijn. Het COA heeft dan wel sommigen van ons apart gezet in een aparte vrouwenafdeling maar lang niet allen van ons en ook daar was discriminatie. Het hield gewoon niet op, ook toen we in hongerstaking gingen om duidelijk te maken hoe onveilig we ons voelden. Want ook de brief die we naar de Koning gestuurd hebben en waarop we antwoord kregen, was duidelijk: ‘Zoals u zelf in uw brief aangeeft, mag er in Nederland niet gediscrimineerd worden. Artikel 1 van de Grondwet zegt dat iedereen die zich in Nederland bevindt, in gelijke gevallen gelijk behandeld moet worden. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, ras, geslacht, seksuele voorkeur of op welke grond dan ook, is niet toegestaan’.
De noodopvang in Alphen aan de Rijn heeft ons in een paar maanden uitgeput en ons mentaal gesloopt. Eén van ons heeft zelfs uit wanhoop een zelfmoordpoging ondernomen waar we erg van geschrokken zijn. Dat wilden COA allemaal niet naar buiten brengen, ook de aanrandingen en discriminatie niet en óók dat we daar geen aangifte van mochten doen. We begrijpen jullie systeem niet.
Gelukkig zijn er ook mensen en organisaties die voor ons opkomen en zo durfden we toch naar de politie te gaan. Eén van die organisaties, LGBT Asylum Support, heeft gezorgd dat vele aangiftes bij de politiek kwamen te liggen. Want daar vinden de veranderingen plaats, is ons gezegd. Zij hebben er ook voor gezorgd dat er toch een veilige plek kon komen in Rotterdam samen met lokale LHBT organisaties en mensen van uw eigen politieke kleur en waar we nu al drie weken zijn en waar we weer mens worden. Een plek waar we veilig en gelukkig kunnen zijn met hele kleine dingen als hoop. Dat gevoel van geluk willen we graag met u delen. Want we hebben niet veel. Het COA gaf ons namelijk geen geld mee om hier te verblijven. Gelukkig hebben twee aardige mannen ons een geldbedrag geschonken waardoor we in ieder geval tot eind april veilig kunnen zijn bij Humanitas in Rotterdam. Maar hoe het daarna moet, weten we nog niet. Het COA stuurt ons telkens brieven dat het allemaal langer gaat duren, tot zelfs wel 9 maanden.
Met alles wat we hebben en kunnen delen, ons hervonden geluk, nodigen we u uit om onze verhalen aan te horen. Hoe we u als wijze man en burgemeester van Rotterdam kunnen vertellen dat we in een aparte opvang zoals nu ons veilig voelen en hierna de procedure in kunnen, sterker dan we waren. Dat er zo’n veilige plek als nu er niet alleen voor ons zou moeten zijn maar ook voor alle andere kwetsbare asielzoekers in de noodopvang zodat we weer even mens kunnen worden. Mensen op de vlucht op zoek naar veiligheid en een beetje geluk. Mensen die een adempauze heel hard nodig hebben.
We leveren deze brief en uitnodiging einde van de ochtend bij u af op onze fietsen die onlangs door aardige Rotterdammers met een warm hart aan ons gegeven zijn. We hebben gevraagd aan anderen om ons met deze fietstocht naar het stadhuis te volgen om daarmee te laten zien dat we welkom zijn, ook als we in nood écht een aparte opvang nodig hebben. Want als asielzoekers willen we niets anders als straks één van jullie zijn maar hebben als kwetsbaren die in de opvang in de verdrukking zitten, nét dat zetje in de rug, nét dat ene complimentje nodig. We zien u graag.
Namens de groep van bedreigde LHBT asielzoekers, Noodopvang Alphen aan de Rijn,
p/a Humanitas Rotterdam
Stichting LGBT Asylum Support, Sandro Kortekaas, voorzitter
