Blog: Spektakel
Tussen wildvreemden staan pissen in een grote pisbak verbroedert. ‘Jeetje, dat is een kleine,’ zei de knul naast me. Ik vond het wel meevallen, maar bij nader inzien had hij het over het biertje dat zijn vriend hem aanreikte. Maar niet iedereen voelt die verbroedering.
Op vrijdag besloten we pas naar de Zegerplas te fietsen toen de regen gestopt was. Het kwam mij wel goed uit. Volgens mijn berekening kwamen we dan net het terrein oplopen als Level 42 het podium verliet. Helaas waren ze, vanwege de regen, iets later begonnen. Het zit zo: zij waren de oorzaak van mijn eerste liefdesverdriet. Mijn eerste vriendinnetje was fan van Level 42 en ik niet. Zij ging er met een schoolvriend vandoor die wel alle LP’s had en alle nummers mee kon zingen. Ze zijn getrouwd op de tonen van Lessons in Love, maar misschien hadden ze er nog vaker naar moeten luisteren. Het huwelijk strandde al binnen een jaar. Karma is a bitch.
Naarmate de avond vorderde, raakte de kwaliteit van de muziek ondergeschikt aan de gezelligheid. Kraantje Pappie had met nummers als Feesttent en Liefde in de lucht de juiste onderwerpen te pakken. Vlak voor Guus Meeuwis begon, ging ik bier halen en daar ging het bijna mis. Het was druk en niet iedereen stond meer even stevig op de benen. Ik had vier plastic glazen in mijn handen en koos een route om met zoveel mogelijk bier in de glazen weer terug te komen. Een giechelende brunette stootte mij echter van achteren aan en een sloot bier vloog vanuit de glazen door de lucht op de rug van een stevig gebouwde man. Hij schrok, draaide zich met een ruk om en keek vanuit de hoogte op mij neer. ‘Rustig Fred,’ zei iemand achter hem, wat meteen ook zijn reputatie verried.
Kijk, ik weet dat het op de foto hierboven lijkt of ik een enorme spierbundel ben, maar dat is echt een vertekend beeld. Wel ben ik ruim 1.90m hoog dus dat zegt ook iets over de lengte van de man-met-reputatie-en-mijn-bier-op-zijn-rug. ‘Kun je niet uitkijken?’ bromde hij terwijl hij zijn vuisten balde. ‘Ikke…,’ stotterde ik, ‘werd vanachter geduwd.’ Aan de blik in zijn ogen was te zien dat dat hem niet zoveel kon schelen. Hij deed een stap in mijn richting. Ik zocht naar woorden die hem zouden afschrikken. ‘Pas op Fred,’ flapte ik eruit, ‘anders, uhm…… schrijf ik een column over je. En die worden door 23.350 volgers gelezen.’
Hij kneep zijn ogen een beetje dicht, zette die vier hersencellen aan het werk en deed een stapje opzij.
