Theater van de mogelijkheden
Het is druilerig zaterdag. Continu van die koude slagregens in je gezicht, grijs, troosteloos. Weer een dag in Alphen die leuk had moeten zijn, maar niet uitpakt. Wij Alphenaren hebben gewoon pech met het weer. Dus ook deze MidWinterFair pakt niet uit zoa
Ik en mijn vrouw, effe wennen aan de nieuwe term, lopen richting het theater Castellum. We willen kaartjes kopen voor de Oudejaarsconference. Op het Rijnplein gaat onze blik even snel naar de Kerstmarkt. Leeg. Zonde.
Aangekomen bij de kassa is het erg druk. Wat een mensen joh. Ik vraag de aardige kassadame welke grootheid komt optreden. Jochem Myjer luidt het antwoord. Voor de grap vraag ik of ze nog kaartjes heeft, wetende dat die voorstellingen al een half jaar uitverkocht is. Ze pakt de mobilofoon en ik zie haar praten, maar door het glas hoor ik niets.
“Op dit moment hebben we nog 2 invalidenplekken beschikbaar. Als die voor 15.00u niet verkocht zijn, mag je ze van Marc hebben.” Het is 14.50u, die 10 minuten wachten we wel. Ietwat later verschijnt Marc voor ons. Ik ken Marc een beetje. Enthousiasteling, vakmens, super kennissenkring in theaterland, maar komt af en toe ook wat onzeker op me over. Het is niet het type ondernemer dat effetjes binnen komt zetten als hij een ruimte betreedt. Marc heeft ooit in een onderling gesprek de woorden “Het theater van de onmogelijkheden” uitgesproken. Die woorden deden mij een beetje pijn.
“Het gaat lukken!” en dus zat ik 1 minuut later in een bomvolle zaal bijna 2 uur te genieten van een wervelende show van Jochem. Op weg naar buiten toch ook nog mijn kaartje gekocht voor de avond. Aubrey Snell en haar Oudejaarsconference.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vooraf wat twijfels had over de voorstelling. De ‘10 minutes of fame’ tijdens de machtigste waren niet de meest gelukkige uit de carrière van Aubrey, schat ik zo in. En ’s middags had ik natuurlijk al Jochem gehad. Maar ik werd aangenaam verrast door Aubrey en haar terugblik op 2013. Gevat, vermakelijk en ook wel een beetje gevoel van trots dat wij in Alphen zo iemand hebben. Ik zat lekker in mijn pluche. Ik ging tevreden naar huis.
Onderweg naar huis dacht ik aan de woorden van Marc: theater van de onmogelijkheden. Wat een gelul. Dit theater biedt gewoon alles. Dat zie je op zo’n dag als vandaag. Het ligt niet aan het theater. Niet aan de prijzen. Niet aan de voorstellingen. Niet aan de sfeer of de garderobe.
Het ligt aan mij. Waarom ga ik niet vaker naar het theater? En waarom mijn buurman ook niet. Moet je kijken wat een mogelijkheden je daar hebt. Goed, eerste goede voornemen is al gemaakt.
