Beroofd
Hij kermde luid en vloekte. “Kutwijf!” Ik was bovenop hem gesprongen, waardoor zijn hoofd tegen het trottoir smakte. Ik griste het tasje uit zijn handen en gooide deze naar mijn zus, die verbouwereerd op haar Vespa zat en toekeek alsof ze water zag brande
Pijn voelde ik niet. Die kwam pas later, toen de adrenaline was verdwenen en de verpleegkundige mij op de eerste hulp een spiegel gaf. Blauw, paars, rood en geel. En zo gezwollen dat ik door mijn ene oog niets meer zag. De dokter zei dat alles weer goed zou komen en dat er geen bot was gebroken. Wel had ik een lichte hersenschudding en moest ik het de komende vijf dagen rustig aan doen.
Ik was euforisch toen Huntelaar de penalty in de hoek mikte. Juist hij bezorgde Oranje een ticket voor de kwartfinale. Hij is mijn favoriet. Ik vergelijk hem wel eens met mijn andere sportheld, Sven Kramer. Op en top man, maar toch jongensachtig. Hard voor zichzelf, eigenzinnig en ambitieus. Knap. En op een bepaalde manier intelligent.
Ik keek met mijn zus en anderen naar de wedstrijd in restaurant Eight, waar het nog voor de pegel van Sneijder al feest was. Er werd gedanst en gezongen en hoewel de klok doortikte, bleef iedereen vertouwen houden.
Na de goal van mijn held kuste ik uit pure blijdschap een kale man op zijn voorhoofd - ene Dennis van der Werff - en ik zag dat mijn zusje al springend door twee mannen in de sandwich werd genomen. Tot voor kort was zij de preutsheid zelve, maar tegenwoordig laat zij zich dergelijke bejegeningen welgevallen. Twee maanden geleden is haar man met de noorderzon vertrokken. Dat had ze niet zien aankomen. Ze was gelukkig met hem en adoreerde hem zelfs. Zelf vond ik het ook een aardige vent. Vond.
Ze heeft hem niet meer gezien, maar wel een paar keer gebeld. Hij zei klaar te zijn met haar, dat de breuk haar schuld is. Waarom? Dat vertelt het verhaal niet. Ze begrijpt het niet, is in verwarring. Het zal nog wel even duren eer ze de klap te boven is. Wel zie ik dat ze weer ontvankelijk is voor mannelijke aandacht, ook al loopt ze wat dat betreft nog altijd niet in zeven sloten tegelijk. Hoop ik.
Tegen elven fietste ik naar huis. Mijn zus reed op haar scooter naast mij en ik had mijn hand op haar schouder. Over de Den Uylsingel liet ik mij al trappende meevoeren. Ik woon in het centrum, zij in de buurt van de Zegerplas.
Het gebeurde in een splitsecond. Ik hoorde voetstappen achter ons, keek om en voor ik het wist had een blonde jongeman van naar schatting twintig jaar in vliegende vaart het handtasje van mijn zus van haar stuur gegraaid. Zij wist haar Vespa ternauwernood in bedwang te houden. En ik? Ik zette op mijn fiets de achtervolging in. Onmiddellijk spanden mijn bovenbeenspieren zich en ik sprintte als een volleerd wielrenner achter hem aan. Hij was razendsnel maar ik heb sterke benen. Ik zag het gat tussen ons kleiner worden en hij leek dat te voelen. Hij keek achterom en dat had hij beter niet kunnen doen. Hij struikelde en viel languit op zijn buik. Zonder te remmen dook ik bovenop hem.
Mijn zus zei later dat ze het had uitgegild. Ik kon mij dat niet herinneren.
De volgende ochtend deden wij aangifte. Ik had een heel goed signalement van de dader: pokdalig gezicht, spierwit vlassig haar, in elk geval aan één kant een zilverkleurige oorring, spijkerbroek, blauwe Nikes, zwart nylon jack en tatoeages van tribals op beide onderarmen.
De agent tegenover ons hoorde ons aan en reageerde: “Maar waarom wil je dan aangifte doen? Je hebt je tas toch weer terug?”
Ik reageerde door te zeggen dat ik dit een rare opmerking vond, dat wij waren aangevallen en dat die man gepakt moest worden omdat hij het bij een volgende gelegenheid weer zou doen.
“Nou mevrouwtje”, zei hij, “het lijkt mij sterk dat hij u vandaag of morgen weer zal aanvallen. Zoveel toeval bestaat niet.” Hij lachte zijn gele tanden bloot.
Ik snauwde: “Misschien ons niet, maar een ander wel! En noem mij geen mevrouwtje, want dat klinkt denigrerend!”
Hij vroeg: “Wat heeft u aan uw oog?”
Ik beval mijn zus op te staan en mee te komen, want tegen zoveel domheid was ik niet opgewassen. Mijn zus was beroofd van haar tas en ik van de illusie dat onze agenten op z’n minst uit zouden kijken naar een onverlaat die overeenkwam met mijn signalement.
Tien minuten later zette ik mijn fietst in mijn schuurtje toen mijn mobiel afging. Mijn zus. Ze vond het niet goed dat wij nu geen aangifte hadden gedaan. Ze praatte hard om boven de suizende wind uit te komen; ik begreep dat zij nog op haar scooter zat. Ze zei: “Ik vind dat we terug moeten gaan naar het politiebureau.” Ik antwoordde dat ik wel aangifte zou doen via internet.
In mijn keuken liet ik het water koken en schonk dat over mijn earl grey heen. Ik nam een aspirine en ging zitten op de bank met de ongeopende post op mijn schoot toen mijn telefoon opnieuw rinkelde. Weer mijn zus. “Wat denk je wat mij net is overkomen?”
Ze had een proces-verbaal aan haar broek gekregen wegens bellen op een scooter. Een boete van 230 euro.
