Lisa vertelt...
Ik reed van de week langs Het Kasteel. Tenminste, wat vroeger Het Kasteel was. Ik kijk altijd opzij als ik langs het gebouw rijd, nog steeds, terwijl ik er al jaren weg was, net voor de verbouwing.
Toen nog werkzaam bij Stichting Welzijn, heb ik die verbouwing nog wel langs de zijlijn meegekregen. Begonnen als vrijwilliger, lekker diensten draaien. Al snel werd dat subhoofd, de mederwerkersraad, het bestuur en later na mijn CMV opleiding, beroepskracht, wat ze nu zo mooi Event Manager noemen. Ik kan met recht zeggen dat ik gouden jaren heb gehad in Het Kasteel. Natuurlijk waren er momenten dat zelfs oordopjes me niet konden redden van de baggermuziek die door de boxen knalde. Zowel van bands als van dancefeesten.Grappig genoeg maakt dat niet altijd uit. Trendkill was qua muziek verre van mijn feestje, maar ik draaide ze heel vaak zelf. Waarom? Geweldige organisatie, 'mijn jongens' noemde ik ze ook wel. Door hen maakte het me geen moer uit wat er gedraaid werd, het was gewoon een gezellige avond.
Van de week kwam ik bij Barista een dame tegen die in de Midnight Madness crew zat. Ik kon helaas niet meer op haar naam komen (Sylvie?), maar ik herkende haar meteen en moest terugdenken aan de fantastische decoraties die deze organisatie telkens weer uit de lucht toverde. Dit was uiteraard voor al de ellende met Het Hemeltje en impregneerregels, maar damn, wat zag het er goed uit. Een vroege voorloper van Sensation. Daar deed het mij later in ieder geval aan denken.
De Easy Tune, waar meer dan 75% verkleed kwam opdraven, Noise Party's waar mensen een uur van te voren voor in de rij stonden en natuurlijk de talloze bands die ik voorbij heb zien komen. Binnenkort sta ik aan de schrijverskant van de lijn. Waar ik RobbyValentine meerdere malen heb mogen bewonderen op het podium, heb ik binnenkort een interview met hem over zijn nieuwe album Bizarro World, waar hij binnenkort mee gaat rondtouren. Helaas nooit meer in Het Kasteel.
De mensen, meer dan een decennium zijn ze een onderdeel van mijn dagelijks leven geweest. Sommige zijn er niet meer. Nooit meer Bert achter de garderobe, nooit meer Frank achter de kassa, het zijn beelden die nooit meer van mijn netvlies gaan. Ik ben blij dat er mensen zijn opgestaan in Alphen die hard hun best doen om de muziek en dans scene niet verloren te laten gaan, dat maakt me gelukkig. Maar toch, elke keer als ik langs dat pand rij, gaat er even een zucht door mijn lijf, een gevoel van weemoed, misschien wel een klein beetje heimwee, maar bovenal dankbaarheid, voor alle mooie herinneringen.
