Bedreigd en beledigd
Het moest gewoon. Ik voelde me er niet gerust op. Natuurlijk, in het heetst van de strijd wordt er wel eens wat gezegd. Zo gaan die dingen. Maar toch. Het zat me niet lekker en het houdt niet op. Niet vanzelf… Geloof me, dit was serieuze shit. Okee, het hele verhaal dan. Voor deze ene keer. Als mijn dochter van bijna vier geen Maya de Bij-hageltjes op haar beschuitje mocht, zou ze nooit meer met me spelen. Nooit. Ze kreeg ze niet en vlak daarna maakte ze een tekening. Ik weet het zeker. Ze tekende mij. Zonder hoofd en met allemaal rode strepen en krassen. Beangstigend.
Toevallig komen we net terug van het politiebureau. Ze moest op de foto, vingerafdrukjes afstaan en een verklaring afleggen. Toen konden we gaan. Hoppa, kind weer achterop de fiets. Keek niemand raar van op. We wachten af wat er gebeurt. Eén ding weet ik zeker: dit gaat d’r nog heel wat ochtendjes peuterspeelzaal kosten. Ze zat de afgelopen dagen ook al zo verdacht lief te spelen. Iets klopte gewoon niet. Ik voelde me natuurlijk bedreigd. En beledigd. Tot op het bot. Ik durfde niet meer alleen de straat op, zag achter elke boom een potentiële moordenaar en deed de deur voor niemand meer open. Slapeloze nachten, nachtmerries, de muren kwamen op me af… Nog steeds, trouwens.
Je hebt toch elke nacht weer dat onheilspellende gevoel. Dat ze stiekem héél stilletjes naar beneden loopt. Ze weet toch waar de messen liggen en kan ook altijd nog een kussen van de bank mee naar boven namen. En wie weet wat ze op dat kinderdagverblijf allemaal kan regelen? Alles is te koop tegenwoordig. En ik word echt niet wakker van wat kindervoetstapjes. Het kon zo gewoon niet langer, vandaar mijn noodkreet richting de Sterke Arm. Je wilt het eigenlijk niet. Er is ook teleurstelling. Dat je er samen niet uitkomt is gewoon zo ontzettend jammer. U zult begrijpen dat ik gewoonweg geen keuze had. Onze katten zijn stuk voor stuk gevraagd een verklaring af te leggen. Zij waren erbij, vandaar. Een buurkat zat in de tuin toen het gebeurde, maar die hebben we helaas niet kunnen traceren.
Ik had altijd al zo’n vermoeden. Toen ik mijn dochter voor het eerst zag, voelde ik het al. Sterker nog, ik kon de bloeddorst bijna ruiken en de agressiviteit spatte er toen al van af. We liggen elkaar gewoon niet. Al bijna vier jaar niet. En nu is het zaakje geëscaleerd. Het went wel hoor. Apart eten, niet meer samen naar de kinderboerderij of met de bus naar de markt. We kunnen als gezin nog wel gewoon een terrasje pakken. Nou ja, gewoon... We zitten alleen aan aparte tafeltjes en de communicatie verloopt via mijn vrouw. En natuurlijk geen kusjes meer voor het slapengaan en al helemaal geen tekeningen. Het voorlezen is voor onbepaalde tijd opgeschort, veel te veel risico. Ach, het is gewoon beter zo. Zelf ga ik met stappen vooruit. Ik heb natuurlijk een paar weken niet kunnen werken en van m’n huisarts wat kalmerende middelen voorgeschreven gekregen. Gelukkig wordt m’n salaris volledig doorbetaald tot ik weer hersteld ben. Maar wat zou ik blij zijn als er een uitspraak komt.
Ikzelf sta ondanks alles toch nog open voor mediation. Zij was daar wat schimmig over. Ach, we wachten het maar af. Eigenlijk wil ik er ook niet teveel over zeggen in de media. Zij beweert voortdurend dat ze een prinsessenjurk aan wil met roze regenlaarzen eronder. Zoekt continu maar de aandacht op, alsof het een spelletje is. Moet ze zelf weten, ik doe daar niet aan mee. Let op: elke overeenkomst met bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief en verhouden zich op geen enkele manier tot een werkelijkheid van bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten…
