Handy
Vandaag (11okt) las ik in het AD, dat ene heer Buitelaar een neushoornmuseum heeft. Meteen vraag ik me af of een buitelaar nu een dolfijnensoort is of een neushoorn. Ik wil niet flauw of onbeleefd of denigrerend zijn, maar met namen heb ik altijd veel ass
Neem de firma Beenhakker voor revalidatiemiddelen. Mijn scootmobiel en rolstoel heb ik ook van hen. In het begin dat ik ze ter beschikking kreeg, ja je leent ze, ze zijn geen eigendom, vroeg ik me al af of je eerst je benen afgehakt moest krijgen eer je in aanmerking kwam voor een vervoermiddel. Dat is niet zo. Ik heb mijn rode scootmobiel, cabrio of Ferrari genoemd.
Toch heersen er akelige gedachten en opmerkingen in het land en in dit dorp als je gebruik maakt van een scootmobiel of rolstoel. Er ontstaan soms vreemde situaties rond een gebruiksartikel.
Laatst, in een winkel, stond ik op vanuit mijn comfortabele stoel om iets te betalen. Laat ik nu achter me een opmerking opvangen:
‘Goh, dat is ook geen echte handy, die kan staan. (ik zal het even van ondertiteling voorzien, men bedoelt een gehandicapte). De minachting die dit woordgebruik in zich had, voelde ik met ongekende felheid door mijn lijf golven. Ik kon me nog net op tijd inhouden voordat ik me omdraaide en nogal bits reageerde met: ‘O, denkt u dat? Moet je eerst je poten er af zijn voordat je met een scootmobiel mag rijden?’ Ik kreeg geen reactie terug. Als iemand zo tegen mij zou uitvallen zou ik ook geen antwoord hebben.
Nare opmerkingen komen vaker voor, ook bij het gebruik van een blauwe GPK. Dat is een kaart met een mooi vormgegeven rolstoel met inzittende. Beter bekend als de invalidenkaart. Mensen, wat ben ik blij dat ik een blauwe kaart heb, zo kan ik soms, op een goede dag toch nog naar een C1000 of AH. Of zomaar, helemaal geweldig, naar de HEMA voor een heel snelle boodschap. Vooral snel: ik schiet doelbewust op dat artikel af dat ik nodig heb of wil hebben, gris het uit de stapel, sukkel zo snel als gaat naar de kassa en daarna als de wiedeweerga terug naar de auto in het laad- en losgedeelte onder de Aarhof.
Daar plof ik uitgeput neer en heb tien minuten nodig om tot mijn positieven te komen en naar huis te kunnen rijden. De rest van de dag ben ik niet aanspreekbaar. Maar ik bén naar de HEMA geweest. Zo, dat pakt niemand me meer af.
Bij de C1000, maar ook bij AH in winkelcentrum de herenhof, het WC, ook een leuke afkorting, zijn zegge en spreke drie parkeervoorzieningen voor mensen met een belemmering. Ja, ik noem ze niet gehandicapt. Mensen hebben soms belemmeringen, of ze gehandicapt zijn maken ze zelf wel uit. Dat kan niemand aan de buitenkant beoordelen.
Heel vaak, zo niet altijd, zijn die drie povere plekjes al ingenomen door auto’s of zo’n overdekte brommer waar een 45 kilometerplaatje opzit. Dat is tenminste duidelijk want hierin rijden in het algemeen mensen die een belemmering hebben.
Op de twee plekjes die overblijven staan auto’s. Zonder zichtbare blauwe kaart. Als ik dat zie en de bestuurder zit in de auto, klop ik op het raam dat daarna langzaam en voorzichtig een stukje opengaat. Vol argwaan. Jawel, ik heb iets kwaads in zin en zeg poeslief: ‘U bent zeker vergeten uw kaart neer te leggen.’ Meteen zie ik dan een reactie waaruit ik kan opmaken dat de bestuurder wel of geen kaart heeft.
Het leverde me ooit, na wat heen en weer gepraat over waarom ik het zo belangrijk vind dat deze plekjes gebruikt horen te worden door de doelgroep en niet om op iemand te wachten die ergens lekker staat te winkelen. Het leverde de volgende woordenwisseling op:
‘Hou toch je bek, stom wijf. Jij hebt die kaart zeker ook op de koffiepunten gekregen. Je loopt anders nog behoorlijk.’ De man liep boos weg.
En ik? Ik stond erbij, keek hem na en was sprakeloos. Ik riep hem even later nog na: ‘Wil je hem hebben? Ruilen? Maar dan wil ik ook ALLES ruilen.’ Ik betwijfel of hij me hoorde.
Hoe kan ik het zover krijgen dat iemand zonder de bevoegdheid om op een gehandicaptenparkeerplaats te parkeren, dat ook niet meer doet?
