Afscheid van een klant
Afgelopen week kreeg ik te horen dat een klant van ons was overleden. Ik kan geen volledige naam noemen uit privacy overwegingen. Hij heette Paul.
Elke week hielp iemand Paul even als hij zijn pakket kwam halen. Ik heb dat zelf ook een paar keer gedaan. Eerst kreeg hij voor de deur een kop koffie en daarna ging ik zijn pakket ophalen. Ik wist dat hij geen aardappels mocht. Daar werd hij ziek van. Wel fruit, daar was hij gek op net als paprika’s en tomaten en als we koffie of koffiepads hadden wilde hij pads. En zo waren er nog wat dingen die de revue passeerden als er keuzes waren. Eén tas hing ik achterop en één kreeg Paul op schoot. Dan maakte ik een geintje en zei dat hij niet te hard moest rijden. Paul was een aardige, intelligente en vrolijke vent van eind 48.. in een rolstoel.
Ik zag Paul ook bij Samenloop voor Hoop, waar hij aan meedeed. Hij herkende me en breed lachend groette hij me en hij had het naar zijn zin.
Ongeveer een week of 6 geleden vroeg ik hem wat hij mankeerde. Hij vertelde mij dat hij een ongeneeslijke ziekte had waarbij de prognose was dat hij eraan zou overlijden. Stuk voor stuk zouden lichaamsfuncties uitvallen. Het was geen ALS, ik ben de naam vergeten van zijn ziekte, maar dat is voor dit stuk niet relevant.
Wat wel relevant is, is het feit dat iemand met deze ziekte, nota bene in een rolstoel, in onze maatschappij gedwongen wordt om naar de Voedselbank te gaan omdat schuldeisers vinden dat hij zijn schulden moet afbetalen. Ik vraag me dan af wat deze mensen ’s ochtends in de spiegel zien. Ik heb Paul er niet over gehoord, zo was hij niet. Maar persoonlijk vind ik het een grof schandaal in een land dat in de top 3 staat qua gemiddeld vermogen .
Salute Paul, het was een eer om je te kennen.
