Bert
Het is een mooie nazomerse dag. Een zaterdag om precies te zijn. Het is droog en de zon doet zijn best aanwezig te zijn. Bert kijkt omhoog en geniet van het uitzicht boven. Kleine wolken komen langzaam voorbij gewaaid. Wolken waar hij vroeger figuren in zag. Die creativiteit had zijn zusje ook en bij lange autoritten was dit vaak een spel om de tijd te doden. Leeuwen, eenhoorns en gezichten, alles was erin te herkennen.
Bert lachte in zichzelf en vroeg zich af waarom ‘de tijd doden’ in hem opkwam. Hij was aan het wandelen, om zich heen aan het kijken, observeren, daar hield hij zo van. Onderweg naar de voetbal, dat was zijn passie. De zaterdag en de zondag, het weekend was voor voetbal. Bert dacht aan de tijd dat hij ook voetbalde, mooie wedstrijden, gemakkelijke overwinningen en grote nederlagen, alles passeerde zijn gedachtes.
Het is nog een flink stuk naar de voetbalvelden, maar Bert geeft niet op. Het moet, hij heeft het zichzelf beloofd. Hij verbaasd zich enigszins als hij bij de President Kennedylaan is. Alphen aan den Rijn, met stadse wensen manoeuvreert zich dorps op deze weg. De zaterdag is massaal familiedag, opweg naar het centrum. Niet dat het veel is verandert vergeleken met de andere 51 weken van het jaar, maar het is toch even het gevoel van de deur uit gaan. Hij is wel benieuwd naar de verbouwingen en plannen. Zal het verbetering bieden? Anderzijds snapt Bert de hoeveelheid auto’s die deze weg nemen. Het is bijna de enige weg zonder flitspalen en lasers achter bomen.
Hoewel bestrafte snelheden niet gehaald kunnen worden voelt de man achter het stuur zich vrijer. Bert gaat voort langs de bowlingbaan links van hem en de sportschool rechts.
Zelfs op de zaterdag staat het vol. Ben ik de enige die niet sport met zoveel sportscholen in Alphen? Terwijl hij zichzelf de vraag stelt kijkt hij naar voren, een raar gevoel neemt een plaats in zijn lichaam. Het kerkhof nadert. Gezien er nog tijd is voor de wedstrijd begint besluit Bert een bezoek te brengen. Dat Alphen een dorp is ervaart hij hier het meest. Een rustplek waar de Alphenaar zijn reis hoogstwaarschijnlijk eindigt.
Naarmate de jaren tellen, veranderen de bezoeken en routes. Hij kijkt omhoog, zoekt de rust in zijn ademhaling. De zon geeft warmte. Musjes tjirpen een ritme als muziek en een paar toekans vliegen over naar het westen. Enigszins verbaasd brengt het hem ook een bepaalde rust. ‘We moeten door schat, anders zijn we te laat’. Bert draait zich om en knikt naar zijn lieve vriendin. Ze duwt de rolstoel van Bert weer richting de uitgang.
Hij is nog niet getrouwd maar wil daar verandering in brengen, zo snel mogelijk.
Bert is pas 35 jaar en heeft teelbalkanker. Een nare ziekte met nare effecten.
Dat zelf voetballen, wandelen door het dorp en kijken naar de grote verbouwing of geflitst worden tijdens het autorijden er even niet in zit neemt hij voor lief.
Bert leeft al in onwetendheid. Levensduur? Onbekend. Kans op genezing? Nog onbekend. Toekomst? Durft hij niet aan te denken op lange termijn.
Maar Bert geniet per dag, iets wat ook wat waard is.
Het gaat je goed Bert...
Deze column is geschreven voor Movember. Movember foundation zorgt ervoor dat er meer onderzoek wordt gedaan naar de gezondheid van de man. Teelbalkanker en prostaatkanker bijvoorbeeld. Valentino Barbers doet hieraan mee. Doneer en help de man aan een meer zekere toekomst.
