Dennis krijgt stennis
Ting ting ting, rinkelde het belletje. De slungelige jongen voor me stond teleurgesteld op om plaats te maken voor de man van het tafeltje links van hem. Me geïrriteerd afvragend of deze avond ooit zou eindigen, keek ik op naar ongetwijfeld een nieuw slachtoffer die over vijf minuten mismoedig en gedesillusioneerd mijn tafel weer zou verlaten. Niks leek minder waar. Wat een stuk zeg! Echt zo’n exemplaar waarbij je aan een bed en een pak chocoladevla genoeg hebt. Hij ging zitten en ik liet mijn meest betoverende ‘ik vind je heerlijk en wil je nu glimlach’ zien. Hij gaf me een hand en stelde zichzelf voor. “Hallo, ik ben Bart.” Nou, die stem! Wat een afknapper! Het was een beetje een combinatie van Marc-Marie Huijbregts en Roy Donders. Ik was er klaar mee! Stond op en liep weg, een verbouwereerde Bart achterlatend.
Het was een idee van mijn vriendin Ingrid. Ingrid heeft nog nooit een relatie gehad en was er van overtuigd dat er voor haar geen man bestond. Ingrid ging dan ook heel stoer alleen uit eten, alleen naar de bioscoop en zelfs alleen op vakantie. Tot vorige week vrijdag. Ineens had ze besloten dat ze nu toch wel een relatie wilde. Ik vroeg nog of dat iets te maken had met de naderende 35 en klapperende eierstokken maar nee, dat had er niets mee te maken aldus Ingrid. Alleen durfde ze het niet te doen maar als ik mee ging durfde ze wel te gaan speeddaten.
Ik begin steeds sneller te trappen. Omdat de regen mijn minirokje van licht blauw bijna naar zwart heeft doen veranderen. Maar vooral omdat ik boos ben en Ingrid vervloek. Ik weet wat ik op zulke momenten moet doen om me weer wat beter te voelen. Even de kroeg in, een lekker wijntje nemen en misschien wel een lekkere vent. Ik fiets de Julianastraat in en terwijl ik mijn fiets bij de kerk parkeer, probeer ik te besluiten welke kroeg ik vanavond in mijn speeltuin ga veranderen.
En daar zag ik hem ineens staan, tussen de hangjongeren en politie in, Dennis Captein. Je weet wel, dat schatje dat net als ik ook wel eens een column schrijft en mij heeft geplaatst in de top 50 machtigste Alphenaren. De omschrijving die hij daarbij had gezet leek wel een persoonlijk aan mij gerichte contactadvertentie. Ik heb wel zin in een beetje stennis met Dennis en loop heupwiegend op het gezelschap af. Dennis was voor research een avondje mee op stap met de politie, zo hoorde ik later. Toen hij mij in de gaten kreeg greep hij zijn kans en liet zien hoe heldhaftig hij was en zich zeker niet bang laat maken door dit tuig. Hij stelde gedurfde vragen als ‘waar heb je voor vastgezeten’ en ‘je vindt zelf dat je geen vlieg kwaad doet?’ Die jongens leken niet onder de indruk maar ik des te meer.
Ik zal verder discreet zijn, Dennis heeft natuurlijk gewoon een gezin. Maar als je hem trots over die avond hoort vertellen, dat hij pas om 8.00 uur thuis kwam, moet je wel weten, dat de rest van de agenten om 4.00 uur klaar was.
