Open brief aan WMO Alphen
Beste medewerkers van de WMO, in de afgelopen tijd is nogal wat te doen geweest over het niet toekennen van een traplift aan een ruim 90 jarige meneer. Hij had 20 jaar geleden namelijk al kunnen voorzien dat hij eventueel misschien wel slechter ter been zou kunnen raken.
 v2.gif)
Deze gebeurtenissen hebben mij aan het denken gezet en hebben mij doen opzoeken hoe het één en ander nu zit. Het blijkt dat wij zelf moeten anticiperen in wat er eventueel misschien wel eens mis zou kunnen gaan of eventueel wel eens misschien zou kunnen verslechteren in onze persoonlijke en fysieke omstandigheden.Welnu: ik vind dat een briljant idee! Leggen we eindelijk de verantwoordelijkheid voor samenwerking en solidariteit daar waar het hoort: bij de mensen zelf.Zelfs de randvoorwaarden daarvoor worden nu op het bordje van de potentiele patiënt gelegd. Ik zeg: chapeau!Dat gezegd hebbende kom ik tot de conclusie dat ik zelf ook geen 20 meer ben. Ik ben zelfs onlangs 50 geworden en dan ga je dus nadenken: hoe zal mijn toekomst er uit gaan zien? Ben ik voor mijn pensioen al gaan hemelen? Dat zou voor de maatschappij de goedkoopste en waarschijnlijk de meest gewenste oplossing zijn natuurlijk. Of misschien word ik, net als mijn vader, ook wel 89.Ik ga van het laatste uit, maar er knaagt wel iets. 15 jaar geleden ben ik aan een flinke dubbel hernia geopereerd. Niet dat ik daar nu nog last van heb, geenszins zelfs, maar het blijft een zwakke plek, niet waar? Het zou zomaar kunnen dat mijn rug het verderop in mijn leven eventueel misschien wel laat afweten.“Ja,” zult u wellicht zeggen, als wij een gesprek zouden hebben, “maar u sport ook helemaal niet.”Nee, dat klopt. Dat doe ik niet omdat ik een bepaalde hartconditie heb. Die heet: hypertrofische cardiomyopathie. Mag u zelf even verder googelen op uw gemeentecomputertje." Maar voor de lezer: het zogenaamde sporthart. Het is de aandoening waarbij jonge, actieve en bijzonder gezond ogende sporters ineens dood kunnen blijven op het sportveld. Je kan er echter heel oud mee worden, mits je je niet te veel lichamelijk ernstig inspant. Onverwijld blijft echter de mort subite een permanente en immanente bedreiging.
Nu woon ik drie hoog zonder lift. Ik heb deze woning een jaar of 6 geleden geaccepteerd omdat na het overlijden van mijn rolstoelgebonden zoon de essentie voor een lift weg was. Ik had echter deze nieuwe regelgeving niet voorzien. Hoe ongelooflijk dom van mij!
Toen ik deze woning betrok heb ik me echter wel bedacht dat dit mijn laatste woning zou zijn. In de 50 jaar dat ik nu leef heb ik 18 adressen gekend. Dat betekent dat ik gemiddeld eens in de 2,8 jaar verhuisd ben. Deze woning is mijn laatste woning, want wat mij betreft is het moment gekomen om hier te vertrekken als men mij in een kist de trap af zeult. En bovendien; oude bomen verplaats je niet.Het zou echter zomaar eventueel kunnen, gezien mijn rug en mijn niet heel geweldige conditie, dat ik over een jaar of 20-30 (dan zal ik zo'n 70-80 zijn) toch wat moeite ga krijgen met die trap, vandaar dat ik alvast even anticipeer op die eventuele situatie.
Tegelijkertijd anticipeer ik nu wel even op de toekomstige regelgeving: om te voorkomen dat de gemeente, uw afdeling dus, mij straks plompverloren in een bejaardenhuis plempt, of mij, in het kader van het verdelen van maatschappelijk taken verwijst naar Wonen Centraal voor een betaalbare benedenwoning – en ik anticipeer nu even op het bouwbeleid van gemeente en stichting WC: die zijn er straks niet meer - vraag ik nu alvast even een traplift aan. Het gaat hier om 5 keer 8 treden. En wat het mooiste hieraan is, in het kader van de participatiemaatschappij, dan heeft mijn uitstekend ter been zijnde onderbuurvoruw van 85 er ook alvast wat aan. Zou zomaar kunnen dat ook zij wat slechter ter been raakt. Twee vliegen in één klap en dat voor dezelfde prijs!Doet u rustig aan, het heeft nog geen haast, maar je weet maar nooit. Voorlopig kom ik met mijn hondje die trappen nog wel op en af drie á vier keer per dag. Ben tenslotte pas 50, niet waar?
