Peter maakt je beter
De slaapkamerdeur gaat zachtjes open. "Mam, ben je nog ziek? Ik ga even iets voor je halen." Geruisloos loopt hij weg en dan komt hij terug. Ik weet al wat er gaat komen. Er wordt een knuffelbeer in mijn handen gedrukt en ik hoor fluisterend: "Hier heb je Peter. Beterschap mam." Door de extreme hoofdpijn kan ik niet direct slapen en met Peter in mijn armen denk ik terug aan de tijd dat wij elkaar leerden kennen.
 v2.gif)
Kindlief is net 7 jaar. Hij voelt zich al een paar dagen niet lekker. Als hij vroeg in de ochtend ijlend in bed ligt met een koorts van 41,2 en bijna niet wakker te krijgen is, ga ik met spoed naar de huisarts. Hier wordt een ambulance gebeld, omdat het vermoeden bestaat dat hij hersenvliesontsteking heeft. Als hij op de brancard ligt, krijgt hij van de ambulancebroeder een troostbeer in zijn handen gedrukt, met de mededeling: "Deze beer is van jou en hij blijft bij jou." Duf omklemt kindlief de beer. Ik zie dat deze gift hem troost en hem een gevoel van veiligheid geeft.
Met spoed gaan we naar Leiderdorp en hier begint een reeks van onderzoeken. Om de aandacht af te leiden en zoonlief wakker te houden, vragen we constant hoe de beer gaat heten. Af en toe noemen wij wat namen, totdat er ineens een duidelijk antwoord komt: Peter. Al lachend constateren we dat dit wel een 'vreemde' naam is voor een beer, maar jammer dan…hij is vastberaden. Het wordt Peter. Pappa zegt hierop: "Oké…Peter maakt je beter."
Gelukkig komt er geen punctie, want d.m.v. foto's komen ze erachter dat het 'maar' een zware longontsteking is. Een nachtje ziekenhuis is helaas wel verplicht. Tijdens de nachtdienst komen twee verpleegkundigen regelmatig controleren. Daar waar 's morgens de koorts extreem hoog was, is zijn lichaamstemperatuur nu veel te laag. Gelukkig houden ze hem goed in de gaten.
In de ochtend word ik om 06.00 uur wakker gemaakt door een stemmetje: "Mamma, ik heb honger." Wat ben ik blij met deze woorden… 'hij is er weer'!
Ik raak in gesprek met één van de verpleegkundigen. Ik vertel haar over de angst die ik gisteren had mijn kind te verliezen. Dat ik aan mijn moeder had gedacht. Zij had namelijk haar kind/mijn zus verloren en zei altijd: Het ergste wat je kan overkomen is je kind verliezen. Want als je je kind verliest, verlies je een deel van jezelf.
Dan vertelt de verpleegkundige dat dit weer haar eerste dienst is in maanden, omdat ze thuis is geweest vanwege het overlijden van haar zoon. Het gesprek voelt enorm vertrouwd. Dan zegt zij: "Ik wilde niet meer naar buiten. Ik wilde niet met mensen praten. Ik wilde me verstoppen. Maar mijn man zei: We gaan nu naar buiten. Peter had het ook zo gewild."
Terwijl zij deze naam noemt, voel ik het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Ik draai me om en vraag aan mijn kind: "Hoe heet jouw beer ook alweer"? Ik zie de vrouw een beetje 'beledigd' kijken. Alsof ze zeggen wilt: 'Ik praat over iets serieus en nu praat jij eroverheen'. Door de koorts is hij wat warrig, maar ineens zegt hij: "Ik noem mijn beer Peter. En pappa zegt: Peter maakt je beter." Ik draai mij om en de vrouw staat als genageld aan de grond en tranen vullen haar ogen.
Dan zeg ik: "Sorry dat ik u onderbrak, dat kwam heel raar over. Maar ik wilde u dit laten horen. Ik wilde dat u het uit zijn mond hoorde en niet dat u dacht dat ik hem de woorden in de mond legde". Aangeslagen verlaat ze de ziekenhuiskamer.
Ik leg aan mijn kind uit hoe het verhaal met de vrouw zit en hij zegt: "Als ik haar zie, wil ik haar nog iets zeggen." Als ze terugkomt, kijkt hij haar aan en zegt: "Mevrouw, als ik 's avonds ga slapen, bid ik altijd voor een aantal mensen. Ik ga ook voor Peter bidden hoor." De vrouw slikt en slikt en maakt zich dan zo spoedig mogelijk uit de voeten. Dit wordt haar teveel…dat merk ik. Ik heb haar niet meer gezien na dit 'incident'. Haar dienst zat er op, dat weet ik. Maar ik denk dat ze eerder weg is gegaan dan de bedoeling was.
Deze bijzondere gebeurtenis is me altijd bijgebleven en de desbetreffende verpleegkundige ook. Heel vaak vraag ik me af hoe het met haar gaat. Nu dus weer. De naam van haar zoon is een onderdeel van ons gezin geworden. Als iemand ziek is, wordt Peter tevoorschijn gehaald en zeggen we stuk voor stuk: "Peter maakt je beter."
Ik omarm de knuffelbeer en val met een glimlach op mijn gezicht in slaap. In de hoop dat Peter dit keer wederom voor een gezonde volgende dag zorgt.
