Vakantiespelkoorts
Zo'n 25 jaar geleden kwam ik in Alphen aan den Rijn wonen. Ik was toen al volwassen, maar had nog geen kind. Toen mijn zoon naar de basisschool ging, hoorde ik over iets wat ik niet kende: Het Vakantiespel. Iedere rasechte Alphenaar keek mij met volle verbazing aan als ik vroeg: "Het Vakantiespel, wat is dat?" Want kom op... iedereen weet toch wat het Vakantiespel is? Ehhh.. nou.. nee.. sorry!
Na een uitgebreide uitleg was ik razend enthousiast en besloot ik mijn zoon op te geven voor dit jaarlijks terugkerende evenement. Niet wetende wat te wachten stond, begon eerst de inschrijving. Wederom opperste verbazing, alleen nu van mijn kant. Want de inschrijving was op een zaterdag en wilde je kans maken op een plekje 'moest je wel op tijd aanwezig zijn'. En met dat 'op tijd aanwezig zijn' werd bedoeld: VROEG! HEEL VROEG! Dus zorgden diverse ouders dat zij vroeg aanwezig waren en werden er groepjes gevormd om elkaar af te lossen. De allereerste keer dat ik de lange rij met wachtende ouders op de Sportlaan zag staan was bizar! Maar wat was het gezellig!
Jaren gingen voorbij en ieder jaar stond ik in de rij om van deelname verzekerd te zijn. Zo had ik een paar jaar geleden met een andere ouder afgesproken om echt heel vroeg te gaan, dat we voor 100% verzekerd zouden zijn van deelname. En dus zat ik om 05.00 uur in de auto en zaten we rond 05.15 uur voor het hek van AAV. Gewapend met stoelen, tafel en dekens begon ons Vakantiespelavontuur. Als ludieke actie lieten we de ontbijtservice langskomen en zo zaten we met enkele andere ouders gezellig aan het ontbijt. Wat een lol hadden we.
Toen kwam daar de elektronische snelweg. Het aanmelden mocht via de computer. Veel makkelijker, althans dat werd gezegd. Maar niets was minder waar. Want het aanmelden ging niet altijd van een leien dakje. Ach, zo binnen zitten was dan wel makkelijk, maar de hele week de weersvoorspelling in de gaten te houden had toch ook wel iets. En als je dan ook nog eens droog en wel thuiskwam en een dolblij kind hoorde roepen: "Jippie, ik mag weer meedoen met het Vakantiespel", dan gaf dat je echt wel een super gevoel.
De allereerste keer dat ik mijn zoon wegbracht, zal ik nooit meer vergeten. Vooraan de parkeerplaats heb ik me met open mond staan vergapen aan het hele gebeuren. De muziek, de vrijwilligers die zongen en dansten, de begeleiders van de groepjes…iedereen had er zin in. En dat was overduidelijk te merken. Ik hoorde dat er zelfs vrijwilligers waren (en nog zijn) die hiervoor een week vakantie 'opofferden'. Geweldig toch?
Vorig jaar was het de laatste keer dat zoonlief mee mocht doen en tot het laatste moment heeft hij genoten. En ondanks dat hij wist dat hij nu te oud was, was het toch teleurstellend dat hij dit jaar niet (meer) mee kon doen. Het is trouwens niet alleen zoonlief die het gaat missen, maar ik ook hoor. Zo'n geweldige laatste week van de vakantie. Vijf dagen lang in het ochtendgloren te fietsen naar de Sportlaan om daar al zingend en dansend onthaald te worden door de beste vrijwilligers die er bestaan.
Ik denk dat ik dit jaar toch maar gewoon een keertje langs ga hoor. Want ja, die Vakantiespelkoorts gaat natuurlijk niet zomaar voorbij!
