MINERVA Ze pesten mij?
In de politiek - en dus ook in de lokale Alphense politiek - worden punten gescoord. Nu de verkiezingen dichterbij komen, de Tweede Kamer in maart 2017 en de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2018, worden de stellingen in het Alphense gemeentehuis ingenomen. Vooral de oppositie begint zich te roeren. Ik zie echter ook dat coalitiepartijen 'hun' punten willen claimen.
Een aantal partijen wil bij dat claimen niet worden gestoord door lastige bloggers, vervelende columnisten en opmerkzame opiniemakers. Kritiek die amper gepareerd kan worden, omdat het zo dicht bij de feitelijke waarheid ligt, is politiek gezien lastig. Daar is weinig aan te doen, behalve gewoon samen een bakkie leut of een neut drinken en het uitpraten.
Kritiek op het functioneren van een volksvertegenwoordiger, die persoonlijk wordt opgevat, is een heel ander fenomeen. Met stijgende verbazing heb ik de afgelopen weken de opmerkelijk ongenuanceerde en absurde opmerkingen gelezen onder mijn laatste blog 'Gilles de la Tourette'. Ik heb er zelfs hartelijk om gelachen.
De reacties achter de schermen zijn nog veel opmerkelijker. Voorafgaand aan het schrijven van die blog gaat een nijdige mail van het vermeende 'slachtoffer', Wil Verschuur, naar allerlei politici en opiniemakers. Daarin valt volkomen onverwacht mijn naam. Wat ik er dan mee te maken had? Helemaal niets!
Maar nu wel want, zoals de rechters in spannende televisieseries - waar ik me regelmatig aan bezondig - tegen de tegenpartij zeggen: 'U heeft zelf de deur open gezet'. Vandaar mijn enigszins sarcastische blog met kwinkslag aan het eind. Bovendien was ik sowieso al van plan om iets over het Correspondents Dinner te schrijven.
En nu zijn de rapen gaar. De volgende mail begint zo: "Als u vindt dat dit niet ver over de grens van het toelaatbare gaat, dan mag u zich ook niet meer druk maken over pesten op school en op de werkvloer."
Ik ben nooit zo onder de indruk van 'huilie huilie' gedrag. Ik doe het zelf niet en ik verwacht het ook niet van mensen in mijn omgeving.
Natuurlijk herken ik het wel. Zelfmedelijden vind ik van mezelf niet leuk en dan grijp ik mezelf ook in mijn kraag en schud eens even flink. Meestal helpt dat heel goed. Vaak moet ik er zelfs om lachen. 'Doos', denk ik dan, 'doe effe normaal zeg!' Het heeft mij onder intimi de reputatie van 'stoer wijf' opgeleverd.
Zelfmedelijden van een ander kan bij mij in het gunstigste geval rekenen op een nuchtere ontvangst. In alle andere gevallen wordt het een figuurlijke 'schop onder je kont'. Privé mijd ik eerlijk gezegd het liefst de 'huilie huilie' types als de pest.
In de politiek kan zelfmedelijden mij helemaal gestolen worden. Als je aan politiek doet, sta je niet alleen open voor kritiek, maar word je ook onderworpen aan kritiek. Dat gaat niet over jouw persoon. Dat gaat over jouw functioneren. En alles ligt onder een vergrootglas. Want jij als politicus moet mij - en met mij bedoel ik 'ons allemaal' - vertegenwoordigen.
Egocentrisch gedrag en zelfmedelijden zijn daarom voor alle politici uit den boze. Wie daarop wordt aangesproken, moet heel snel eens goed in de spiegel kijken. 'Huilie huilie' kan op dat niveau echt niet. Dat moet je maar achter de geraniums gaan doen.
Wat mij persoonlijk stoort, is dat het zogenaamde slachtoffer in deze kwestie achter eenieders rug aan roddel en achterklap doet. Ze vindt het normaal om persoonlijke tragedies, lichamelijke handicaps en uiterlijke kenmerken tegen een ander te gebruiken. Opmerkingen over dit soort zaken zijn per definitie van zeer laag allooi. Mij zul je nooit, maar dan ook nooit, betrappen op dergelijk achterbaks pestgedrag.
Nu zij wordt aangesproken op haar politieke gedrag in de Alphense raadzaal vat ze dat op als een aanval op haar persoonlijk en is ze zwaar beledigd (zo heet haar eerste mail) en vindt ze wat ik zeg onvoorstelbaar (zo heet haar tweede mail). Het ergste wat ik te melden had, is: "Als ze in de raadszaal haar mond open doet, leggen alle journalisten hun pen neer. Soms vragen we aan elkaar ‘wat zegt ze nou?’, maar daar blijft het meestal bij."
Het 'huilie huilie' gedrag van een gekozen volksvertegenwoordiger, die hiervoor bijna 1500 euro per maand krijgt, is het echte onvoorstelbare in deze kwestie. Het zijn haar kiezers die zwaar beledigd zouden moeten zijn dat ze geen enkele verkiezingsbelofte waar maakt en dat ze met haar vaak storende gedrag de risee - 'het is Wil maar' - van de raad is.
Kortom: 'huilie huilie' in politiek Alphen aan den Rijn, het is aan mij niet besteed.
