MINERVA Moederdag is ruk
Ik heb een hekel aan feestdagen. Dat is geen geheim. Zondag is het Moederdag en dat is na Valentijnsdag de ergste van allemaal. Pasen en Pinksteren zorgen bij mij steevast voor verbazing over de overvolle supermarkt. De Kerstdagen breng ik het liefst door met mijn hoofd onder een deken. Oud & Nieuw vier ik gepast met een fles bubbels voor mezelf en de tv op hard tijdens het vuurwerk.
Moederdag vieren houdt per definitie in dat er iets te vieren is. Dat is er in mijn leven dus niet. Althans niet op Moederdag. Ik kom al vele jaren niet meer bij mijn moeder en bovendien zit ze tegenwoordig op de gesloten geriatrische afdeling van Oudshoorn.
Ik heb geen kind meer. Dat heeft ie twintig jaar geleden zo besloten. Erfelijk belast of gewoon ook slachtoffer van een generatie ontheemde en onthechte oorlogsvluchtelingen met relatieproblemen. Kan ook zomaar iets te maken hebben met de manier waarop zijn vader en diens echtgenote, voormalig buurvrouw en vriendin, aan de voogdij zijn gekomen. Of met mijn vreselijke andere ex die losse handjes had.
Vroeger werd ik gek aangekeken als ik opmerkte dat ik een hekel heb aan Moederdag. Tegenwoordig bevind ik me volgens RTL in goed gezelschap. In een nieuwsbericht lees ik: "Er zijn kinderen van wie een ouder is overleden, kinderen met ouders van hetzelfde geslacht, kinderen met alleenstaande ouders, kinderen met gescheiden ouders. Door te stoppen met de schoolse activiteiten voor Moeder- en Vaderdag wil de school rekening houden met die verschillen."
In het online tijdschrift Vrouw lees ik een blog van oud-collega Hester Zitvast. Zij ziet dat heel anders en zegt: "Dat uit een onderzoek blijkt dat wij dus geen bloemen, luchtjes of ontbijtjes op bed willen met Moederdag, maar vooral veel tijd voor onszelf, vind ik best een beetje schokkend. Moederdag draait in mijn ogen toch vooral om dat kunstwerk van je kind, die handafdruk in het gips of die ketting van beschilderde wc-rollen."
Diep in mijn hart ben ik het met Hester eens. Ik herinner me ook slecht gebakken asbakken met wilde indianenkleuren in een ongekend creatieve vorm. Hoe afgrijselijk ze er ook uitzagen in de vensterbank, er zat wel een kind achter. Ik herinner me ook ontbijtjes op bed en die wilde ik bepaald wel hebben. Ook al werd ik weleens saggerijnig van de keiharde of juist snotterige eieren die ik verplicht moest nuttigen.
Ik begrijp de drang van scholen om Moederdag af te schaffen echter nog veel beter. Moederdag is ruk!
