De laatste loodjes gehaald!
Hoe sta je de laatste ochtend op met 150 kilometer in de benen, en die wekker gaat dan weer om 2.30 uur? Fris! Ja, je kletst lekker Pleij, maar dat moet je toch merken? Tuurlijk, je lijf voelt moe aan, maar pijn nee. En in je kop speelt toch de heerlijke gedachte dat dit de laatste dag is. Uitlopen is dus dan gewoon het motto!
 v2.gif)
Hop, 02.45 uur echt het bed uit. Aankleden, spullen bij elkaar harken en naar beneden. Shit, alles nog donker en er staan geen tasjes met ontbijt en lunch klaar. Blijken onze gastvrouw en gastheer zich dus verslapen te hebben. Die hebben het in die week ook onwijs druk, dus wie kan het die mensen kwalijk nemen. Dan op de Wedren of op de route een ontbijtje scoren. Is geen probleem hoor, er staat op circa 3 km een hele lekkere kraam van een bakker dus dat ontbijt gaat wel lukken. En die lunch later op de route, ook geen probleem er staan onwijs veel tentjes, kramen, wagens etc. met allemaal prima eetmogelijkheden.
Na het croissantje en roombroodje op 3 kilometer ging het helemaal als een speer. Was wel één van de 'koudste' ochtenden. Bij het korte broekje en korte mouwen-shirtje had in die eerste twee uurtjes best wel een vestje gepast. Maar kom op, er zijn ergere dingen. De laaste dag dus. De laatste 50km. Het laatste afzien. Want wat ik eerder zei, je gaat de spieren steeds meer voelen en de voetjes gaan ook steeds meer protesteren. Toen het zonnetje opkwam ging de temperatuur ook weer lekker omhoog en was het weer prima wandelweer. En het ging dus eigenlijk weer zeer voorspoedig.
Op ca 30 km hebben we altijd onze gebruikelijke pauze bij dé appelflappenbakker van Beers en omgeving. Heerlijk even half uurtje uitgebreid zitten, appelflap en abrikozenflap, half litertje koude melk en óók even genieten van de voorbijgangers. Voetjes lekker op een stoeltje voor je. Doe ik dus mijn sokken uit, zie ik een kneiter van een blaar tussen twee tenen zitten! Maar niets van gevoeld, dus lekker niets aan doen. Effe luchten, sokjes weer aan en weer op pad. Als ie maar heel blijft. En gelukkig de 20 erna geen last van gehad. En het was inmiddels weer 25 graden en het zonnetje scheen volop . En weer zoveel volk langs de kant, niet normaal. Zeker vanaf Cuijk, met de pontonbrug, staat het rijen dik.
En natuurlijk weer volop genieten van de muziek.... #not. Die staat dus vaak keihard, en de speakers staan altijd naar de lopers gericht. Je moet af en toe dus echt je oren dicht houden! Voor de Nederlandstalige muziekliefhebbers zijn de vierdaagse dus echt een walhalla. En dan ook van het niveau 'blij, blij, blij met mijn hutje op de hei', 'ik zag haar daar staan, met achter haar het rode lampje aan',en 'bij ons in de kantine, werkt die lekkere juffrouw Ine'. De meest gedraaide onderweg was uiteraard weer 'bloed, zweet en tranen' en helaas niet alleen van Hazes zelf. Ja, als je me ergens mee wil pesten is het die Nederlandstalige shit wel! (oei, en nu krijg ik commentaar van de Hazes-fans...). Gelukkig staat er af en toe ook wat slagwerk geweld, en lopen er nog wel eens doedelzakkers mee. Das dus meer mijn niveau bij dit evenement. Maar oké, het hoort gewoon bij die Vierdaagse.
En dan vanaf Mook, één lange rechte weg naar Nijmegen. Gelukkig lekker breed. Ruimte dus, alhoewel het door publiek, rotondes en dat soor zaken ook nog wel eens stilstaan is. Hoort er ook bij, zo'n laatste dag. Gelukkig ga je dus steeds meer 'die stal ruiken'. 195 kilometer in je benen: kom op mensen, we willen naar de finish. Ik word dan eerlijk gezegd niet meer gedragen door het publiek; ik wil naar de Wedren!! Maar wat een volk zeg. Rijen dik, ongelofelijk. Tot op daken, balkons en dakkapellen toe. Kippenvel kreeg ik weer toen we in de laatste kilometers langs het Radboud ziekenhuis liepen. Staan een aantal patienten in hun bed met verzorgers langs de kant. Als je dat dan ziet, gaat er bij ons toch wel iets door ons heen. Volgens mij in mijn eerste bijdrage zei ik iets over gezond zijn..... Brrrr best heftig dus.
Oké, de laatste kilometer. Staan er uiteraard weer een hoop bobo's in zo'n viptent/ tribunes je weer toe te zwaaien. Veel militair uniformgeweld met veel lintjes en andere onderscheidingen. Ik 'alaaf' dan altijd effe naar ze. En jawel, daar hangt het finishdoek, na exact 50,9 kilometer: Yessss we zijn binnen!! In de drukte, gauw naar de kraam waar ons kruisje op ons ligt te wachten! En dan weer rap op zoek naar de bus, die in verband met de centrumafsluiting iets verderop ligt. (Shit, nog meer lopen). Gelukkig maar 5 minuten hoeven wachten. En dan weer hortend en stotend terug naar Millingen aan den Rijn. Onze kamer. Heerlijk douchen, en een uurtje liggen, plat, slapen, snurken, bijkomen.... En wonder boven wonder sta je dan op en gaat het relatief goed met me. Ja moe, zo moe. Maar pijn, wederom nee dus. Spullen inpakken, en op naar huis, het hele weekend bijkomen en vooral rusten!
Dag Nijmegen, tot volgend jaar. Want dat we het weer gaan doen, staat eigenlijk al weer vast. Ik zit aan de 40 te denken. Tenminste dat zei ik gelijk na de finish. Stiekem toch die 50 weer. Afzien op zo'n manier is gewoon wel eens goed voor een mens. Raad ik u dit aan? Ja!! Wandelen is een geweldige sport. Na mijn 40-jarige hardloopcarrière (versleten knie) is dit een prima vervanger. Sterker nog, ik beweer dat het gezonder is dan hardlopen. En je ziet zo onwijs veel meer. Oké, het vraagt met trainingen wat meer tijd. Maar daar krijg je een hoop voor terug. Voordat we gingen wandelen hadden we ook nooit gehoord van Kanis of Sluipwijk. U wel? Dorpjes (meer buurtschapjes) die hemelsbreed niet verder dan 20 kilometer van Alphen liggen. En het Groene Hart is nog zo mooi. En als u al twee keer per week een uurtje wandelt, doet u het volgens de minister al heel goed. Bewegen is dus sowieso goed voor een mens. De slogan vorig jaar bij de vierdaagse was dan ook niet voor niets: 'wandelaars worden 100'. En als u wat tips wilt, weet u mij vast wel te vinden!
Wandel en vooral, geniet ze!
Groetjes Ronald
