De afscheidsreceptie van Tseard
Ik woon nog maar een paar maanden in Alphen aan den Rijn, na heel veel jaren op zee gewoond te hebben. Als je op een cruiseschip werkt, zie je nog eens wat van de wereld. Nu ik definitief aan wal blijf, ben ik druk bezig om mijn avonturen op schrift te stellen. Wie weet wordt het ooit nog eens een boek.
In Alphen is die wereld een stuk kleiner. Om me vertrouwd te maken met mijn omgeving, heb ik me verdiept in de lokale media. Alphens Nieuwsblad, Witte Weekblad, Studio Alphen en natuurlijk ook Alphens.nl. Facebook heb ik niet zoveel mee. Je hebt wel een paar Alphense groepen, maar daarin las ik vooral discussies waarin met modder naar elkaar werd gesmeten. Daar houd ik niet zo van. Leven en laten leven, is mijn devies.
Politiek
Door het lezen van allerlei lokale berichten raakte ik snel op de hoogte van het wel en wee van Alphen aan den Rijn. Daarbij ging mijn aandacht met name uit naar de politiek. Inmiddels heb ik een afvalpas waarvan ik me afvraag waarvoor die eigenlijk moest komen. Ik verheugde me wel op het gratis parkeren in het centrum. Zeker nu het weer wat slechter wordt, is een auto erg handig. En als je dan zorgeloos een paar uur kunt parkeren in het Stadshart is dat mooi meegenomen.
Volle maat
Jammer genoeg gaat dat gratis parkeren niet door. Voor wethouder Tseard Hoekstra (die van de afvalpas) was dat kennelijk de druppel die de emmer deed overlopen. Hoe vol de emmer was, weet ik eerlijk gezegd niet precies. Maar dat hij daarom opstapt, snap ik wel. Als de maat vol is, is hij vol. Dan neem je een beslissing en dan sta je daarachter. En als iemand uit onvrede geen zin meer heeft om z’n werk te doen, stapt hij op. Tseard Hoekstra deed dat dus en dat kan. Op de schepen waarop ik heb gevaren, was er ook weleens een bemanningslid dat er genoeg van had. Die monsterde dan gewoon af in de volgende haven en het schip ging weer verder. Een ferme handdruk, een zwaai met de arm en wegen die zich scheiden. Zo gaan die dingen nu eenmaal.
Minachting
Vandaag las ik dat de ex-wethouder een afscheidsreceptie krijgt aangeboden. Pardon? Jawel, een afscheidsreceptie. Voor iemand die zelf het bijltje erbij neer heeft gegooid. Die zich niet in de gemeenteraad wilde verantwoorden. Die wel uitgebreid voor de lokale camera’s zijn zegje heeft gedaan. Eigenlijk is dat een vorm van minachting voor de inwoners van de gemeente die jarenlang zijn salaris heeft betaald. Dan moet je het toch minstens kunnen opbrengen om nog één keer met de billen bloot te gaan? Maar dat wil de ex-wethouder niet. Ik noem dat kinderachtig. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. We leven gelukkig in een vrij land.
Van de zotte
Van de gemeente begrijp ik niet zo goed waarom je een gedroste werknemer een afscheidsreceptie zou aanbieden. In mijn ogen is dat verspilling van belastingcenten. Als de ex-wethouder nu met opgeheven hoofd de raad had weerstaan, had ik er nog enig begrip voor gehad. Maar eigenlijk vind ik het van de zotte dat je een werknemer die zelf uit onvrede ontslag neemt nog een feestje aanbiedt. En als ik Tseard Hoekstra zou zijn, zou ik de receptie weigeren. Wie z’n billen brandt, moet op de blaren zitten. Hij heeft daar nota bene zelf voor gekozen. Als het een grote vent is, blaast hij dat partijtje dus gewoon af. Laat ze het geld dat daardoor vrijkomt maar in gratis parkeren steken. Daar hebben we tenminste allemaal nog iets aan.
