Marianne Vlasman analyseert RijnGouweLokaal
Dit is de eerste uit een reeks voor de komende raadsverkiezingen. Ik hoop dat u na het lezen van alle analyses overtuigd bent dat Lijst Vlasman het enige alternatief is. Niet mee eens? Kritiek en aanvulling is bij ons van harte welkom, dus kom maar op!
Begin deze maand schreef ik dat het tijd werd voor vernieuwing in de gemeenteraad. Zowaar heeft de PvdA daar gehoor aan gegeven. Wim Roest en Henk Goes komen niet meer terug. Prima besluit. Helaas blijkt Ank de Groot van het splinterpartijtje RijnGouweLokaal wel aan het pluche vastgeroest en maakt ze geen plaats voor haar zoon Jantje. Misschien moet ik zo langzamerhand wel gewoon Jan zeggen. Hij is er oud en uh… genoeg voor. Hoe zou dat er aan toegaan in huize de Groot? Laat ik eens fantaseren:
In de keuken staat een eettafel met 4 houten stoeltjes. Een eenvoudig zeiltje over het blad zorgt ervoor dat er geen vlekken in het fineer komen. Aan het hoofdeinde staat een deftige stoel uit de woonkamer, waar moeder Ank straks gaat plaatsnemen. Nu ligt ze boven nog even te rusten. Vader Jan en zoon Jantje lopen gespannen heen en weer. “Staat de thermoskan met oploskoffie klaar? Zitten de speculaasjes in de trommel? Staan er een paar flesjes bier koud? Heb je de notulen van de vorige vergadering? Ligt de agenda voor mamma klaar?”
Daar gaat de bel. Kleine Jan loopt naar de deur en laat twee zenuwachtige mannen binnen. “Kom gauw, want Ank wacht niet graag. De 4 mannen zitten ter weerszijde van de tafel met hun vingers te friemelen als moeder overste binnenkomt. Jantje sprint op schuift de zetel naar achteren en weer naar voren zodra de grote leidster gaat zitten. IJskoude stilte, totdat Ank begint: “Welkom allemaal. Eerst even koffie met iets lekkers, dat heb ik wel verdiend. Jantje schenkt eerst moeder en daarna de rest koffie in. De koektrommel gaat rond. “Mag ik de agenda, dan kunnen we beginnen. Aan de orde zijn publiciteit en de kandidaatsstelling voor de volgende verkiezingen”.
“Hoe kunnen we scoren met een motie in de gemeenteraad? Het gaat er niet om wat we bereiken, maar dat onze naam genoemd wordt. Wie verzint er wat?”. Vader Jan steekt voorzichtig zijn vinger op. “Mag ik even belet?” Op zijn leeftijd kan de natuur plotseling met grote kracht dwingen. “Dat is het roept kleine Jan! Openbare toiletten. Papa kon het vorige week in het centrum ook al niet ophouden. In Amsterdam haalden ze het landelijk nieuws met dat onderwerp. Daar kunnen wij in Alphen mee in het nieuws komen!”
“Dat is dan besloten” , zo hamerde Ank het punt af. “Ik maak een motie. Weer een geweldige bijdrage van onze partij aan de toekomst van onze stad. Volgende punt: de kandidaatsstelling. Wie wil er beginnen?”.
Opnieuw zit iedereen zenuwachtig heen en weer te schuiven, maar niemand durft wat te zeggen, totdat kleine Jan met een kuchje begint: “Marianne Vlasman schreef vorige week dat er wel wat verfrissing in de raad mag komen”. Als door 20 slangen tegelijk gebeten, veert Ank uit haar stoel omhoog en direct weer terug “Auw auw mijn rug. Dat K-wijf. Komt dat vergif nu ook al hier naar binnen? We kappen met dat democratische gedoe. Het is mijn partij en ik bepaal de lijst. Schrijf op Jan: Op één sta ik. De rest neem je maar over van vorige keer, behalve die ene crimineel. Zet die bamibezorger ergens onderaan. Hierbij sluit ik de vergadering. Het is laat en ik heb morgen weer een drukke dag bij advocatenkantoor LaGro, waar ik de leiding heb".
Zo zal het gegaan zijn denk ik.
