Stennis met Dennis - Viespeuken!
Godzijdank! Oeps. Ik bedoel, joepie! Wat ben ik blij dat ik mag blijven. Had me geen raad geweten met al die vrije tijd. Bovendien, ik was nog niet uitgekakt. Ziehier het bruggetje naar één van mijn grootste ergernissen van dit moment: kak. Om precies te zijn, hondenstront.
 v2.gif)
Viespeuken zijn het, die hondenbezitters. Allemaal? Ja, allemaal. âKom, kom Dennis, niet alle gereformeerden zijn eng.â Wel! Net zoals alle hondenbezitters smeerkezen zijn. Heeft u ooit wel eens een baasje de dampende bolus van die uit zijn bek stinkende Groenendaeler, Foxterriër, Argentijnse Dog of Afghaanse Windhond zien opscheppen en in een zakje zien doen? Natuurlijk niet. Zou ik ook niet doen. Is nogal een smerig klusje. Daarom heb ik ook niet zoân vlooienbaal. Nou oké, ik heb wel eens iemand met zoân zakje zien lopen. Maar ik vermoed dat die persoon drie keer per dag, als Fikkie weer moet schijten, met een zakje wappert om anderen te laten zien hoe het hoort. Om die luizenbol vervolgens stiekem achter een boom, in een bosje of gewoon op het trottoir zijn behoefte te laten doen en het zakje weer leeg mee naar huis te nemen.
Afgelopen zondag was de Twintig van Alphen. Om de start te kunnen bereiken moesten wij door een grasveldje ter hoogte van het Bospark. Daar lag meer stront dan gras. Ranzig! En stinken! Eén looproute (de vijf kilometer) ging over een stukje zand. Het was maar een paar meter, maar ik weet zeker dat heel veel onoplettende lopers na afloop de uitwerpselen uit het profiel van hun zolen moesten pulken. Samen met mijn dochter moest ik om de reeds platgewalste drek slalommen.
Ik zie tegenwoordig heel wat kilometer stoeptegels. Om ervoor te zorgen dat ik niet zwaarder dan honderd kilo ga wegen, jog ik sinds twee jaar een paar keer per week. Ik heb er geen talent voor, maar wie mooi wil zijn moet lijden. Als mijn zoontje op dinsdagmiddag in De Wel in Nieuwkoop zwemles krijgt, loop ik steevast een rondje door het dorp. Wat een drama! Het trottoir van de Noordenseweg ligt over de hele lengte bezaaid met hondenstront. Het barst daar nota bene van de graskanten en de bomen, maar nee, het is schijnbaar teveel moeite om je hond te leren waar hij zijn behoefte wel en niet mag doen.
Mijn kinderen gaan naar school in Kerk en Zanen. Daar zitten drie scholen in elkaars nabijheid. Ik vermoed dat daar kinderhaters wonen, die bewust de aangrenzende stoeptegels laten bekliederen door hun natte neus. Kom ik thuis, zegt mijn vrouw: âIk heb nog een klusje voor je.â Weet ik al hoe laat het is. Kan ik weer met een stokje de schoenzolen van mijn kleine huftertjes schoonkrabben!
Ik snap best dat mensen een hond nemen. Persoonlijk moet ik er niet aan denken dat er dagelijks zoân Ierse Wolfshond tegen mijn kuiten staat te kwijlen, maar goed, als vriend en bewaker kun je er niettemin toch je voordeel mee doen. Neem dan een zakje en een schepje mee bij het uitlaten en gebruik dat ook!
Ik weet zeker dat er nu mensen gaan beweren dat zij wél de shit van hun hond  opruimen. Geloof ik niet. Ik ben pas overtuigd als ik minimaal honderd reacties krijg van verschillende Alphense hondenbezitters, die zweren dat zij daadwerkelijk oprapen wat hun keffer laat vallen. Pas dan neem ik mijn woorden terug. Fotoâs graag als bewijs bijvoegen.
Wedden dat die honderd bij lange na niet wordt gehaald?
Dennis Captein
Deze column is geschreven voor en geplaatst in het Alphens Nieuwsblad
Foto gemaakt door Regiostock/Michel ter Wolbeek
