Wat een feest!
Zondagmorgen half acht:
Op mijn dooie gemak loop ik van de Concertweg richting mijn huis. Een wandeling van ongeveer 2 kilometer. Alphen aan den Rijn lijkt in zijn geheel nog slapend te zijn. Ik kom onderweg twee auto's tegen. Het is zelfs nog te vroeg voor de zondagse kerkgang van heel veel Alphenaren.De stilte die ik ervaar als ik mijn gang vervolg is bijna oorverdovend, vooral ook omdat ik zojuist uit Het Kasteel kom wandelen.
Voor de allerlaatste keer is Het Kasteel open geweest en is er feest gevierd. Een benefiet voor het KWF, met verschillende swingende en rockende bands en vooral heel veel mensen. Ik kom jongens en meisjes tegen van een jaar of 16 en ik raak aan de praat met een aantal dames van 60+. Ik ontmoet weer mensen die ik al jaren niet meer heb gezien. Massa's oud-leerlingen die me aanspreken: "Ken je me nog?"Â Vaak herken ik de jongvolwassen gezichten wel, maar moet dan hard nadenken over hun naam. Ten slotte had ik ze voor het laatst gezien toen ze 13-14-15 waren. Die zelfde jonge koppies, maar dan ineens met een baard. Fantastisch om te horen hoe het ze is vergaan na school.
De één is een eigen zaak begonnen, de andere gaat binnenkort promoveren. Heerlijk gewoon. En mooi om te weten dat ik, als hun oud-docent, een klein beetje heb mogen bijdragen aan hun ontwikkeling. Maar de meesten die ik tref hebben een geschiedenis gemeen die niet zoveel met die middelbare school te maken heeft, maar met een hele andere school: Het Kasteel! De (oud)medewerkers praten met elkaar honderduit over wat ze in de afgelopen jaren (voor sommigen wel 20 en nog langer) hebben meegemaakt, maar vooral ook over wat ze er geleerd hebben.Het Kasteel is voor velen een heel belangrijk deel van hun jeugd geweest. Ze kwamen binnen om verschillende redenen, maar altijd lag er wel iets te leren klaar. En niet eens heel bewust. Het was geen leerbedrijf of iets dergelijks, maar als men een goed idee had voor een activiteit dan moest je het ook zelf maar organiseren.Zo werden er prachtige initiatieven op poten gezet. Geweldige feesten rond bepaalde muzieksoorten: The Noise, Echo en Shellshock (snoeiharde metal), The Synaps (gothic), enz. enz. Stampvol zaten die feesten en nooit gedoe.Maar ook allerlei feesten voor een bredere doelgroep: Easy Tune, Wonderfull 90's en 90's revival. (Toegankelijkere popmuziek, wereldhits en "foute" platen). De gethematiseerde caféavonden, met iedere dag een andere muziekstijl. De film die zo'n 9 jaar geleden werd gemaakt, met première in het Parkfilmhuis, de medewerkersbarbeques, halloween met hele kerkhoven en bewgende "lijken" en wat al niet meer. Je zal het maar moeten organiseren zo'n feest en dan achteraf zeggen dat er niks geleerd is: organisatie, communicatie, samenwerking, maar ook uitvoering, handhaving en het onvermijdelijke opruimen en schoonmaken.
Dat laatste overigens, is nog nooit iemand in Het Kasteel echt goed in geworden, maar dat terzijde. Er zijn! Weten dat je mag zijn wie je bent met je piercings, je kettingen, je alternatieve outfits en je pimpelpaarse scheef geknipte haar en ontdekken dat uiteindelijk iedereen maar een ding wil: elkaar de volgende week weer treffen op deze unieke plek! Er zijn grote liefdes gevonden in Het Kasteel en die grote liefdes hebben nu zelf de kinderen die de toekomstige generatie Kasteelvrijwilliger had kunnen worden. We hebben ontzettend gelachen vannacht, geweldige anekdotes opgehaald, vaak van het gehalte: "Je had er bij moeten zijn". Maar ook voor "buitenstaanders" begrijpelijke, zoals de spijker die we vlak onder het plafond van het gangetje naar het kantoor in de muur hadden geslagen, speciaal voor de extreem lange jas van één van de vrijwilligers.
Mensen die elkaar destijds niet zo moesten, stonden vannacht gebroederlijk naast elkaar die verhalen te vertellen, te genieten van de goede muziek en de sfeer. Maar ook: verdriet. Verdriet om het verdwijnen van een stuk van hun jeugd, verdriet om de wijze waarop, verdriet om het verdwijnen van hun huidige sociale netwerk. Ik heb een aantal betraande ogen tegen mijn schouder aan gehad vannacht en ook ik heb het niet droog gehouden. Uiteindelijk heerste er vooral berusting: het is niet anders. Een hoop dingen verdienden misschien niet de schoonheidsprijs, maar uniek was het wel. En dat is de herinnering die iedereen koesteren wil.
Groot gejuich toen Edwin binnenkwam. Edwin, die ik in mijn vorige stuk jende met zijn 6 weken vakantie. Het bleken er 5. En het duurde even voordat heel veel mensen hem overtuigd hadden van het feit dat hij er gewoon bij moest zijn vannacht. Want wat hem wellicht ook wel of niet te verwijten valt: het was wel deze man die er voor zorgde dat Het Kasteel weer groeide, de bezoekersaantallen deed stijgen en - als je de cijfers goed leest - ook zorgde dat Het Kasteel inderdaad binnen korte tijd winstgevend zou zijn geweest. Ongekend populair bij de huidige medewerkers, de oudmedewerkers en de harde kern van bezoekers die om half acht nog stevig aan het feesten was. De biertank moest immers leeg.Als een ware kapitein ging Edwin met het schip ten onder. En ondanks gezeik, gezeur, discussies en disputen van de afgelopen maanden: Chapeau!
Ironisch is het feit dat het allerlaatste bandje, werkelijk het allerlaatste bandje voortijdig moest stoppen omdat de gitarist zijn eigen versterker opblies.Maar de veerkracht, waarmee alle medewerkers, jong en oud, de huidige situatie nemen zoals ze is, en onmiddelijk nadenken over wat de toekomst zou kunnen gaan bieden is tekenend voor de geest van de avond. De oorverdovende stilte waarin ik naar huis loop brult: "We gaan door!" Het is de voorbode van nieuwe initiatieven. Alphen slaapt en droomt. Alphen droomt over later, als zij groot is.Iedereen:
Ontzettend bedankt!!!
