Wat een verhaal, h
Wat een verhaal, hè! Godzilla vermomt zich als een oud vrouwtje en zet niet veel later de testikels van een als politieagent uitgedoste overvaller op sterk water. Kan alleen hier! Ons Alphen bruist als een bruisbal, ondeugend een chemische reactie afgevend in het stomend hete bad van Romina. Ik weet zeker dat de jongens van Alphens.nl ervoor zorgen dat u op haar naam kunt klikken, dan begrijpt u vast wat ik bedoel. De lente komt eraan!
Startsein voor het mooiste seizoen van het jaar is elk jaar weer âDe 20 van Alphenâ. Een begrip in de regio, groots sportevenement, maar o zo heerlijk kneuterig dorps. Gepensioneerde mannen die hijgend onder luid applaus in een veel te kort sportbroekje uit de jaren '70 voorbij komen schuifelen, happend naar lucht op een regenachtige dag in maart. Dát is De 20! Geweldig om daar vanaf je balkon naar te kijken. Met een biertje, een peukie en je jas aan... O, lente! Jij potjandriedubbeltjes bloedgeile lente! Seizoen van kriebels in je buik, op terrasjes zitten met een strak dichtgeritst fleecevest, net gezeemde ramen en versgebeitste schuttinkjes.
Seizoen van een dekbed minder en van schattige gele kuikentjes, voordat die door hongerige snoeken naar beneden worden getrokken en onder het kroos in een kartonnen doosje met een knapperig korstje worden geserveerd. Jij lente, onweerstaanbaar jaargetij met je onnavolgbare roze avondluchten en vrouwen met écht blote benen in écht korte rokjes. Ach, lente! Met je weergaloze gebrek aan NS-excuses, je gemeentelijke belastingen en je dekselse runtastic vijftien graden Celcius waardoor je altijd net wél verkouden wordt. O, lente⦠Mijn haat jegens hooikoorts is geen partij voor jouw gemoedelijke briesje tijdens die eerste middag op ât terras met ân blauwe Chimay. Hatsjoe!
Dus daar zat ik dan. Op mijn balkon. Intens te genieten van de laatste straaltjes verkwikking die de dag nog voor me over had. Bescheiden slokje bouwvakkersbier erbij, simpel en doeltreffend rechtstreeks uit de fles. Tot ik schrok van de deurbel. Iemand die ik niet verwachtte, stond dat ding driftig te reanimeren. Toen ik de deur opende, bleek het zoân mannetje te zijn. Zo één met halflang haar, in een bloedserieus grijs pak en stinkend naar goedkope gel en Axe. Met veel te dure schoenen en zoân naambordje met in rode letters âEnecoâ erop. Hij was de vierde al deze maand. Het Eneco-mannetje leek mijn opmerking âHier heb ik nu echt geen zin in, sorry!â niet te begrijpen en na de zin âMaar wij zijn de goedkoopste!â was ik de lente alweer vergeten.
Ach, lente, vergeef me. Typisch gevalletje van iets teveel groene stroom op het verkeerde moment⦠Ik werd Godzilla, vermomd als iemand die tegen zân zin in van zijn balkon werd weggerukt voor een revolutionaire thermostaat. Dat arme Eneco-mannetje. Hoe lang zou zoân pasje op sterk water leesbaar blijven? Je kunt nu eenmaal niemand meer vertrouwen. Zeker die mensen niet die zogenaamd âgewoonâ hun deur opendoen.
Wat een verhaal, hèâ¦
