Stennis met Dennis - Probleemouders
Laatst interviewde ik op het Binnenhof de 27-jarige Mohammed Mohandis. Hij zit namens de PvdA in de Tweede Kamer. Acht jaar geleden behoorde Mohandis tot de Marokkaanse probleemjeugd die Gouda onveilig maakte. âIk deed echt domme dingenâ, zegt hij terugkijkend. Op een ochtend werd hij wakker en dacht: âVerbeter de wereld, begin bij jezelfâ. Dat was het begin van een fantastische politieke carrière.
Een citaat uit het interview: âEr wordt gezegd: Marokkaanse ouders bemoeien zich te weinig met het leven van hun kinderen; laten hen te vrij. Dat is waar, maar dat heeft een reden. Als je in Marokko op het terrein van de school bent, ben je overgeleverd aan het regime van de schoolleiding. Daar zijn de docenten erg streng. Marokkaanse ouders weten dat en bemoeien zich niet met school. Toen mijn ouders in Nederland arriveerden, gingen zij ervan uit dat dat in Nederland niet anders zou zijn. Tja, en hier is het toch echt anders. Ik bedoel, ik zie een hoop schattige, lieve docenten, maar ik zou willen dat ze wat minder schattig en lief waren. Mijn ouders wisten niet dat het er in Nederland anders aan toe ging dan in Marokko. Als hangjongere profiteerde ik daarvan.â
Nu het volgende verhaal: de sfeer in het voetbalteam van mijn zoon werd verpest door drie jongens die constant te laat kwamen en niet afbelden bij verhindering. In dit team zitten 11- en 12-jarigen, ze kunnen dus klokkijken. Bovendien was hun gedrag naar medespelers uiterst bedenkelijk.
âAli, ik sta vrij!â
Ali (niet zijn echte naam): âIk pass niet naar homoâs!â
Wij, drie vaders die de coaching en trainingen op ons nemen, bestraften dat gedrag. De jongens moesten een record aantal rondjes om het veld lopen en zaten om een haverklap op de reservebank. Wij waren bepaald niet lief en schattig. Maar het hielp geen sikkepit; ze ondergingen het haast stoïcijns.
Hun ouders zag je nooit. Ze kwamen hun zoons niet aanmoedigen, laat staan dat ze hun handen uitstaken: fotoâs of wedstrijdverslagjes maken voor op de site, rijden bij uitwedstrijden of limonade halen in de rust.
Het gesprek met Mohandis bracht mij op het idee deze ouders eens te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Het waren goede gesprekken. Ze zouden hun zoons op hun gedrag aanspreken en voortaan zou het beter gaan. En ze beloofden ruimte te maken in hun drukke tijdschema om de voetbalkunsten van hun zoons eens te komen aanschouwen. Â Â
Het gevolg: de ouders bleven spoorloos en de jongens onverbeterlijk. Al lieten wij hen voor straf een marathon rennen, hun houding bleef tenenkrommend. Toen namen wij het besluit de raddraaiers uit het team te zetten. We legden uit waarom en de ouders kregen een brief. Wel namen wij ons voor open te staan voor een gesprek als de ouders hier behoefte aan hadden.
Eén van de moeders heeft ons uiteindelijk gebeld. Niet om protest aan te tekenen, niet om van ons te horen of er nog wat aan te doen was en al helemaal niet om namens zoonlief excuses te maken. âIek wiel geld contributie zoon terugâ, was de mededeling. Het was niet eens een vraag.
Het plezier in de D10 van Alphense Boys is weer helemaal terug; de teamspirit is beter dan ooit. En verdomd, er worden zelfs weer wedstrijden gewonnen met heel aardig voetbal; de middenmoot lonkt.
Toch heb ik er een rotgevoel aan overgehouden. Want eigenlijk zijn de verbannen jongens de dupe geworden van hun ouders. Geen probleemjongeren dus, maar probleemouders.
Dennis Captein
