Stennis met Dennis - Een kilometer glijbaanplezier
Voor het echte watervertier moeten wij Alphenaren schijnbaar naar het Tikibad. âMeer dan een kilometer glijbaanplezierâ, luidt de slogan. Dat wisten onze kinderen ook en dus gingen zij zeuren. Onze vrouwen bezweken en planden een middagje zwemparadijs in de krokusvakantie. Is al weer een paar weken geleden, maar het zit mij nog steeds dwars.
 v2.gif)
Ik haat zwembaden, maar wilde geen spelbreker zijn. Wel opperde ik nog: âZwembad De Hoorn is toch ook leuk?â Maar dat was volgens onze minderjarige betweters helemaal niets vergeleken bij het spetterspektakel van pretpark Duinrell.
Met gezonde tegenzin reden ik met mijn drie bloedjes en Jan met die drie van hem naar Wassenaar. Onze vrouwen zaten ook in de auto, maar zij gingen niet zwemmen. Zij gingen lekker ergens lunchen. De ene had last van eeltvoeten en de andere had één van haar gemanicuurde nagels gescheurd. âMaarâ, zo vertelden zij met een trotse glimlach, âjullie hoeven niet in een rij te staan, want de kaartjes hebben wij via internet besteld en uitgeprint.â
Daar aangekomen moesten we weldegelijk buiten in de vrieskou voor de entree aansluiten bij een lange rij wachtenden. âHalloâ, riep ik naar een medewerkster van het bad, âik heb al kaartjes hoor, dus mogen wij alvast naar binnen?â
âHelaas nietâ, zei de jongedame. âHet Tikibad is overvol, de capaciteit is fors overschreden. U moet wachten tot er weer een aantal gasten is vertrokken.â
âHoe lang gaat dat durenâ, vroeg ik.
âEen halfuurâ, voorspelde ze, âmisschien driekwartier, als het tegenzit een uurtje.â
En daar stonden wij dan, buiten. Net niet voldoende warm gekleed en het vroor. Na vijftig minuten heen en weer hupsen om de bloeddoorstroming in onze tenen te bevorderen, mochten wij naar binnen. Maar niet voordat wij weer in de rij moesten voor het scannen van onze kaartjes. Na anderhalf uur waren wij binnen. En daar was alles klein en krap. Kleine pashokjes, kleine gangetjes en ik had er ongelooflijk de smoor in.
De kinderen waren verkleumd maar vrolijk want er wachtte hen meer dan een kilometer glijbaanplezier. Eenmaal binnen schrok ik mij het apelazarus. Het was werkelijk waar stampvol en als je goed keek kon je nog net een vierkante decimeter in het golfslagbad bemachtigen. Het water was lekker warm en soms kwam er zelfs een extra warm stroompje voorbij. Wat logisch was, want wie naar het toilet ging was zijn plekje kwijt.
De kinderen hunkerden naar glijplezier en dus togen wij naar de eerste glijbaan. Naar de wachtrij voor de glijbaan. Als haringen in een ton stonden we op de trap. Het was er koud, het barste van de beschimmelde wanden, maar gelukkig stonden we met al die bovenlijven tegen elkaar aan geplakt. Uiteindelijk was daar dan de ultieme beloning: na een half uur in een rij geduwd te hebben en voordringers een uppercut te hebben verkocht, gleden we naar beneden. Een tocht van ongeveer dertig seconden. Om vervolgens aan te sluiten bij de volgende rij, die &*%#@ net zo lang was!
Na drie uur en vier glijbanen verder was onze tijd voorbij en konden wij weer gaan. Weg uit die verstikkende, naar pis geurende, overbevolkte oude troep die het Tikibad heet.
Wij hebben die meer dan een kilometer glijbaanplezier niet ontdekt. Wel die meer dan een kilometer file voor elke glijbaan. Wat heb ik die middag gevloekt!
Maar weet je wat nou het gekke is? De kinderen vonden het geweldig!
Dennis Captein
