Stennis met Dennis - Wie zonder zonde is
In de afgelopen vier maanden overleden drie van mijn ooms. Ooit had ik maar liefst 52 ooms en tantes; 26 aan moeders kant, 26 aan vaders. Een aantal (11) is nu overleden. De meesten in zekere zin aan ouderdom, sommigen gingen te vroeg naar gene zijde.
 v2.gif)
Twee katholieke families. Een Alphens en een Bodegraafs boerengezin, dertien kinderen per stuk. Allen trouwden en kregen kinderen. Destijds gold de volgende maatstaf: wie trouwt, trouwt tot de dood ons scheidt. En anders kreeg je de pastoor op je dak.
Hoewel die volgende generatie wel scheidt en de macht van de pastoor is ingedamd, ben ik dus ook opgegroeid met de katholieke kerk; de Bonifacius, hier in Alphen aan den Rijn. Ik kom nagenoeg niet meer in de kerk, geen enkele. Behalve als een familielid komt te overlijden. Die uitvaarten gaan gepaard met herdenkingsdiensten. Meestel één op de dag van de begrafenis, maar het is een goed katholiek gebruik dat de avondwake ook uit een kerkmis bestaat. Dan zit ik dus als vanouds weer in de katholieke kerk. Hoewel de aanleiding voor mij niets met ‘geloven’ te maken heeft, doet die typisch kerkse sfeer, sereen en vredig, mij dan toch wel weer wat.
Ik ben van mijn geloof gevallen. Sinds het grote katholieke misbruikschandaal en de afwikkeling van Rome, vol ontkenningen en tegenwerkingen, ben ik er klaar mee. Toen wij ook nog eens een debiele Duitse paus kregen, was voor mij het laatste beetje glans verdwenen. De kerkdiensten, voorafgaande aan de teraardebestellingen van mijn ooms, hadden een stukje dof opgepoetst en de keuze voor paus Franciscus, die een goede indruk maakt, hadden mijn geloof weer ietsepietsie hersteld.
Inmiddels is alles weer dof. De aanleiding was mijn column van vorige week, waarin ik beschreef dat mijn oude meester van de Bonifaciusschool, 32 jaar geleden, een fantastische meester was, maar dat ik laatst had ontdekt dat het mis was gegaan met hem. Hij is veroordeeld voor het downloaden van kinderporno, duizenden foto’s en filmpjes. Ik vond dat hij hopeloos verdwaald was, maar verder had ik alle waardeoordelen achterwege gelaten. Die kon de lezer heel goed zelf invullen.
De hufterigheid van het katholicisme openbaarde zich afgelopen week, na de publicatie, in volle glorie en ik wist weer waarom ik niet meer tot de roomsen wil behoren. Vanuit de Bonifacius kreeg ik een stortvloed aan kritiek. Mailtjes en zelfs nog ouderwets handgeschreven kaarten en brieven die in de brievenbus van mijn huis waren gedeponeerd. Zij waren afkomstig van kerkgangers van de Bonifacius, maar ook van een paar moeders van de gelijknamige school. Zij kennen de man, dragen hem op handen, vinden hetgeen hem is overkomen (in plaats van hetgeen hij heeft gedaan) erg voor hem en zijn gezin. Ze vonden mijn column verschrikkelijk en één van die mensen meldde zelfs er slecht van te slapen. ‘Dat jij dit over hem durft te schrijven, terwijl hij zoveel heeft betekent voor mijn kinderen.’ En: ‘Iedereen is ongelofelijk geschokt en beschadigd. Jan en zijn familie het allermeest.’ Het dieptepunt was het zinnetje van een mevrouw, gericht aan mij: ‘Wie zonder zonde is…’ Ja, dat is een favoriet zinnetje van katholieken, die als volgt verder gaat: …werpe de eerste steen. Waarmee zij maar willen zeggen: hoe groot je zonde ook is, twee Onzevaders en drie Weesgegroetjes en alles is weer goed. Om van over je nek te gaan.
Ik weet zeker dat hun held geen foto’s en filmpjes van hun kinderen heeft bekeken.
Dennis Captein
