Kleine kinderen worden groot
Voor mijn gevoel is het pas heel kort geleden dat mijn twee dochters, geheel hulpeloos en afhankelijk van mij en vooral van mijn vrouw, het levenslicht zagen en hun eerste wankele stapjes maakten op deze wereld. Op zaterdag in de kinderwagen naar de markt
Nooit zal ik vergeten hoe ze op haar derde verjaardag een make-up doos had gekregen en die aan het uitproberen ging. Het resultaat daarvan zou de zwarte pieten discussie van heden snel laten verstommen.
Of neem de jongste, een zelfverzekerde kleuter die met haar lange helblonde lokken en bijpassend uiterlijk, gebruind door de Spaanse zon, iedere Spanjaard wist in te palmen. Ondernemend zoals zij was en nog zonder besef van de buitenwereld, kon je moeilijk boos worden als er een buurvrouw kwam klagen omdat ze ergens bloemen had geplukt uit een tuintje of op haar billen in de bagger en regenplassen zat te spelen en daarna zo naar binnen liep.
De opwinding in de periode dat de Sint in het Alphen aankwam en het grote dilemma die tijd was niet welke kleur de Pieten moesten hebben van de politiek correcte brandnetelthee drinkers, maar of de goedheiligman, met zijn zwarte knechten, ons huis wisten te vinden. Met twinkelende oogjes en uitgedost in gepaste feestelijke kerstkleding, onder de kerstboom, de blik gericht op de lichtjes en schitterende versiering in de boom. Ach ja, hoe lang is dat eigenlijk pas geleden in mijn herinnering?
Veel van dat zelfverzekerdere en levenslustige werd er spijtig genoeg op de basisschool wel uitgeramd. De amper zelf volwassen, net van de P.A.B.O, afgezwaaide leerkrachten van tegenwoordig krijgen blijkbaar weinig meer mee tijdens hun opleiding, over echt lesgeven. De leerstof is bedenkelijk en, naar mijn mening, veel te beknopt. Weinig moderne geschiedenis of andere belangrijke zaken. Het netjes in elkaar knutselen van een werkstuk, was belangrijker dan de inhoud. Oppervlakkigheid troef is het motto voor het gedrag van kinderen en als je niet past in het grijze muizen-patroon krijg je al een snel een stempel opgedrukt. Tenslotte moet het geitenwollensokkenterrorisme ook aan het werk gehouden worden.
Gelukkig vonden ze beiden hun plezier in de sport en wel het waterpolo. Stad en land hebben we met ze afgereisd om ze op plaats van bestemming te brengen. Duizenden kilometers in de auto naar plaatsjes waar ik van het bestaan niet eens afwist, laat staan dat er dan ook nog een zwembad te vinden was. Ondanks al die kilometers en vele uren die daarin gingen zitten, altijd met plezier gedaan want op de eerste plaats natuurlijk is het fijn als ouders om je kinderen te zien genieten van een sportieve bezigheid en zeker niet onbelangrijk was het om te weten dat ze met hun sport bezig waren en niet ergens op straat rondhingen te banjeren.
Maar ja, de tijd die staat niet stil en tikt zachtjes door. Baby, kleuter en pubertijd of hoe dat ook allemaal mag heten, vliegt voorbij en op een dag word je wakker en heeft de één besloten om in haar eentje haar vakantie op Hawaii door te brengen, dus werkelijk aan de andere kant van de wereld zit, en de ander naar enkele vage zomerfestivals is afgereisd in Servie en Monte Negro en is het besef daar dat je kinderen jongvolwassenen zijn. En hun eigen weg gaan vinden en keuzes maken.
Als je dan de schokkende verhalen leest, met de dieptrieste beelden erbij van eerst: Kris Kremers en Lisanne Froon, de Nederlandse vrouwen die in Panama om het leven zijn gekomen en dan kort daarna de schokkende beelden ziet vanuit een tarweveld in de Oekraine of in een onherbergzaam gebied in Mali, dan lopen als ouder de rillingen over je rug. Je kan ze niet eeuwig bij je houden maar als ze zo weer voor de deur staan, valt er toch een pak van je hart.
Ach ja, kleine kinderen worden echt groter en dat kan je niet stoppen hoe graag je dat soms ook zou willen. Ze gaan zelf de belangrijke beslissingen maken in hun leven en hooguit kunnen we ze nog een beetje bijsturen of advies geven. De richting bepalen ze zelf. Nu is het alleen nog hopen dat ze bij het kiezen van een partner een klein beetje rekening willen houden met de gevoelens van mij en niet thuis komen met iemand uit de financiële sector.
