Jeugdsupport-maatje: "Durf te blijven dromen!"
Ik weet het nog goed, hoe ik als kind mijn wereld creëerde waar alles mogelijk was: pratende knuffelberen, kaboutertjes, sinterklaas, magische wezens onder mijn bed en in de kast, ikzelf dansend en zingend, als een beroemdheid, in een afgeladen stadion vol fans.
 v2.gif)
Dat was toen. Nu heb ik geleerd wat de verschillen zijn tussen droom en werkelijkheid. Nu, al volwassen, leef ik vooral met de werkelijkheid en met mijn verstand en het vermogen tot het afwegen van keuzes zorg ik dat ik realistische en haalbare doelen voor mezelf stel. Tenminste... dat probeer ik.
Het hele lichaam met al zijn functies wordt gestuurd door ons wonderbaarlijke brein. Wat in het hoofd wordt bedacht, wordt door het lichaam gevoeld en ervaren. De kracht van verbeelding zit hem in het feit dat je lijf niet voelt of een gedachte wel of geen werkelijkheid is. Dat zie je ook bij angsten en fobieën. Vaak niet op realiteit gestoeld, wel als levensecht ervaren. De geest is een enorme kracht die je gevangen kan houden: letterlijk en figuurlijk opgesloten zijn in jezelf en met jezelf.
Ik denk dat veel jongeren dit zullen herkennen: teleurgesteld zijn in zichzelf en in anderen. Durven niet meer te hopen op... durven niet meer te dromen van... laat staan dat deze jongeren nog hoopvol zijn over hun toekomst.
Ik was namelijk ooit één van hen. Zonder hoop voelde mijn leven als géén leven. Ik was er inmiddels van overtuigd geraakt dat er voor mij geen plek zou zijn in de maatschappij. Wie zat er nou op mij te wachten? Laat maar zitten met dat lichtje aan het eind van de tunnel, ik durfde niet eens meer te dromen. Ik had al zo vaak hoop gekregen wat uitliep op niets, dat voelde als een enorme klap. Ik had de veerkracht niet om die klappen te boven te komen. Ik was net iets tè vaak blij geweest met wat later een dode mus bleek te zijn. Niets meer verwachten van het leven leek de enige veilige oplossing destijds.
Maar dat veranderde. Wordt vervolgd…
Leonie
Een Jeugdsupport-maatje
