Eén keer per maand levert Margarete, onze maatschappelijk werkster in Kenia, een aantal rapporten in met potentiële nieuwe projecten. Omdat we aan de vooravond staan van ons jaarlijkse Circle4life sponsordiner, dit keer bij Maggie Blue op donderdag 26 september, neem ik er hier even twee met jullie door. Schrik niet.
De ambities zijn groot bij Alphense Boys. Forse investeringen zouden moeten leiden tot promotie naar de derde divisie. Na drie wedstrijden hoeven de doelen uiteraard nog niet te worden bijgesteld, maar als in de komende weken net zo gevoetbald wordt als zondag tegen promovendus JOS/Watergraafsmeer zal dat alsnog moeten.
Gisteren heb ik mijn lidmaatschap van het Vrouwen Netwerk Rijnstreek opgezegd. Na een goeie anderhalf jaar treuzelen, was het welletjes.
In onze buurtapp komen vooral berichtjes voorbij van poezen of honden die weggelopen zijn, maar in negenennegentig van de honderd gevallen wandelen die beestjes binnen een kwartier nietsvermoedend weer vrolijk de tuin in. Maar daar was ineens dat berichtje over het meisje van vier met blonde vlechtjes, een lichtblauwe spijkerbroek en een roze zomerjasje. Lizzy was zoek.
De competitie is weliswaar pas twee weken bezig, maar het ziet er naar uit dat ARC het niveau van de Hoofdklasse aan kan. Vorige week werd er gelijkgespeeld tegen Smitsoek en zaterdag kon ook FC Rijnvogels op het eigen sportpark De Kooltuin niet winnen. Het bleef 0-0 en dat betekende punt twee voor Mark Evers en zijn mannen. Dat was een juiste uitslag, want vooral aanvallend was aan beide kanten weinig sprake van opwinding. In de loop van de partij werd het spel aan beide kanten steeds slordiger en was de wedstrijd het aanzien bijna niet meer waard.
Gratis parkeren bestaat niet. Vooral niet als je in een parkeergarage of op een parkeerdek gaat staan, maar ook op straat bestaat gratis niet. Een gratis uitrijkaartje bestaat ook niet. Iemand moet namelijk de rekening betalen.
Voor de clubs in de Hoofdklasse begon afgelopen weekeinde de competitie. ARC en Alphense Boys moesten dus serieus aan de bak.
Bij gebrek aan echte drama’s bezondigen de media zich in deze tijd van het jaar zo af en toe aan opgeklopte rellen en drie keer niks verhalen. Je krant moet tenslotte vol.
We stonden voor de gesloten bomen van de Julianabrug. Dik boven de dertig graden en geen zuchtje wind. Het kleine heuveltje de brug op had voor een zweetstroom gezorgd waar geen einde aan leek te komen. ‘Die zes weken vakantie duren wat mij betreft veel te lang,’ zei de blondharige. ‘Nou, inderdaad,’ vond de krullenbol. ‘Gelukkig maar dat het deze week vakantiespel is. Even een weekje rust en geen gezeur aan mijn hoofd.’
De vakantie zit er voor de meesten weer op en het dagelijkse leven komt weer langzaam op gang. Sommigen noemen zo’n zomerperiode ook wel de komkommertijd. Vooral goed te merken op de televisie. Avonden worden gevuld met herhalingen. Zo zat ik enkele weken geleden te kijken naar een herhaling van mr. Visser.
De provincie Zuid-Holland heeft dan eindelijk ook een nieuwe coalitie. Als een van de laatste in Nederland. Net als elders zijn hier een paar kunststukjes uitgehaald om Forum voor Democratie eruit te houden.
‘Woon jij in Alphen?’ Ik was in Leiden ingestapt en op het enige lege plekje in de coupé tegenover een man van ca. 40 jaar oud met zwarte haren en dito bril gaan zitten. Ik knikte. Hij keek op een papiertje. ‘Weet jij met welke bus ik in de buurt van de Eikenlaan kan komen?’ Omdat ik op Industrieterrein Rijnhaven West werk, weet ik dat lijn 4 daar stopt. ‘Ik wijs je straks wel even de weg.’ Hij glimlachte dankbaar.
Het is inmiddels meer dan 5 jaar later. Je zou zeggen dat het oude zeer dan wel een keer voltooid verleden tijd is. Maar nee, in de kleine dorpjes die met de grote boze stad tot één gemeente Alphen aan den Rijn zijn gefuseerd, is het nog altijd kommer en kwel.
Ze duwt haar oor tegen de oude transistorradio. Ze durft hem niet te hard te zetten omdat ze bang is dat hij het anders hoort. Het kan nog alle kanten op, zegt de commentator. De spanning doet haar ademhaling versnellen. Nooit gedacht dat ze een voetbalwedstrijd zo spannend zou kunnen vinden.
Wij als samenleving denken dat we ongestraft alles kunnen uitroeien en kapot maken op deze aardkloot. Het credo is: na ons de zondvloed. In Alphen aan den Rijn is dat niet anders.
Dinsdagavond 13 augustus speelt Alphense Boys op sportpark de Bijlen tegen ARC. Om 20.15 uur wordt er afgetrapt.
Je kunt mij niet vertellen dat jullie afgelopen weekend niet aan 9 april 2011 hebben gedacht. Of in ieder geval aan wat er op die dag gebeurde. Ik zag op televisie een winkelcentrum, een schietpartij, paniek, veel doden en gewonden. En dat bracht herinneringen boven.
Is Alphen aan den Rijn een stad of een dorp? Volgens mij gaan Alphenaren naar het dorp en wonen ze in een stad. Ik ga zelf altijd naar het dorp om nieuwe schoenen te kopen of om de lokale horeca onveilig te maken. Maar, ik woon in een stad
Hardlopen zat er vorige week even niet in. Wandelend door het Europapark gutste het zweet al van mijn lijf. Daar liep ik ineens tussen twee bokjes. Ze gaven elkaar net geen high-five om te vieren dat hun ontsnapping geslaagd was. Hadden ze het maar gedaan, want korte tijd later ontfermden medewerkers van de dierenambulance zich over hen.
Het zit A.V.V. Alphen al een paar jaar niet mee met de indelingen in de diverse competities.
De derde en vierdeklassers weten sinds dit weekeinde ook wie ze in het bekertoernooi gaan tegenkomen.
Ik weet natuurlijk ook wel dat het verstikkend warm was afgelopen week. Iedereen heeft er last van. Het heeft de al dan niet bekende toetsenbordhelden er kennelijk toe verleid om her en der lekker te keer te gaan tegen alles en iedereen.
Ik waarschuw u vast; de politie in Alphen aan den Rijn is massaal aan het inbreken. Dat doen ze om te zien of uw huis inbraakproef is. Als ze binnen zijn geweest, laten ze een papiertje in de vorm van een wit voetje achter om te laten zien hoe makkelijk het was om binnen te komen. Wel even goed kijken of alles er nog staat, de salarissen bij de politie zijn ook niet om over naar huis te schrijven namelijk.
Het lijkt wel alsof je nergens meer kunt komen of er is wel iemand met een label. Zo’n label is een soort van rode vlag: hier is iemand die iets mankeert en daar moeten we rekening mee houden.
