Anita (55) zegt het met een glimlach: “Ik ben net op kamers gegaan.” Sinds kort woont ze bij Fokus en dat was precies op tijd. “Ik ben zó dankbaar dat ik hier terechtkon. Anders was ik waarschijnlijk in een verpleeghuis beland en dat was echt mijn grootste nachtmerrie.”

Als het thuis niet meer gaat

Lang kon Anita het thuis volhouden, samen met haar twee dochters. Maar op een gegeven moment liep de situatie uit de hand. “Mijn meiden vochten elkaar de tent uit. Dat was heel naar. Mijn huisarts vroeg: ‘Heb je weleens aan Fokus gedacht?’ Ik had er zelf nog nooit van gehoord.”

Ze besloot zich erin te verdiepen en ging in gesprek met medewerkers van Fokus. Al snel begon het te kriebelen: dit zou weleens kunnen werken. “Eerst zag ik het als een vlucht uit het verpleeghuis. Maar toen ik hoorde dat bij Fokus bijna alles kan en niets móet, dacht ik: dit past bij mij. Je houdt zelf de regie.”

Een warm bad

Wat Anita het meeste raakte, was de manier waarop ze werd ontvangen. “Als je hier komt wonen, voelt het als een warm bad. Ze zeggen hier: ‘Je bent nooit alleen’ en dat ís ook echt zo. Er is altijd iemand in de buurt. Als ik vraag of iemand een kopje koffie voor me wil zetten, komen ze meteen. Zonder gemopper.”

Die kleine dingen maken voor haar een groot verschil. “Ze doen altijd nét dat beetje extra. Ze vragen altijd: ‘Kan ik nog iets anders voor je doen?’ Dat voelt als een verrijking. Ik wist niet dat dit bestond.”

Zorgarmoede achter de voordeur

In haar oude thuissituatie kreeg Anita nauwelijks de zorg die ze nodig had. Haar jongste dochter is ernstig ziek, en haar oudste probeerde er voor beiden te zijn. Maar de spanningen liepen hoog op. “Een vriendin zei eens tegen me: bij jou thuis heerst zorgarmoede. En ze had gelijk. Als ik om hulp vroeg, ontstond er direct ruzie. Dat gaf zo veel stress.”

Toen het écht niet meer ging, werd de verhuizing naar Fokus in gang gezet. “En daar ben ik nog elke dag dankbaar voor. Hier mag ik mezelf zijn. Niemand die je veroordeelt.”

Ruimte om op te knappen

Anita leeft met een zeldzame aandoening: haar maag is verlamd. Eten lukt vrijwel niet meer en haar gezondheid ging de afgelopen maanden hard achteruit. “Sinds mei heb ik niks gezonds binnengekregen. Mijn bloedwaardes waren schrikbarend. Het ziet ernaar uit dat ik binnenkort aan een sonde moet.”

Toch voelt ze zich nu rustiger dan ooit. “De artsen zeiden: als je thuis was blijven wonen, had je misschien nog vijf jaar. Maar hier gaan ineens deuren open. Ik slaap beter en schrik minder. Daardoor voel ik me helderder. Ik heb hier de tijd om te ontdekken wat er anders kan, zodat ik kan opknappen.”

Hoop voor de toekomst

Bij Fokus heeft Anita weer iets gevonden wat ze lang kwijt was: hoop. “Het zonnetje schijnt hier echt meer. Ik wil van die vijf jaar zeker vijftien maken. Ik heb hier weer dromen en ik durf ook echt weer te dromen. Dat komt allemaal doordat ik hier ben.”