.gif)
Bikkels on Bikes: Eerste indrukken van Tadzjikistan
Voordat we vertrokken vanuit Nederland, wisten we dat we Afghanistan wilden vermijden. We wisten alleen nog niet of we dit bovenlangs via Centraal-Azië of onderlangs via Iran en Pakistan zouden doen. Uiteindelijk hebben we door een samenloop van omstandigheden gekozen voor de noordelijke route.
.gif)
Centraal-Azië is een gebied waar je in Nederland eigenlijk maar weinig over hoort. Precies dat maakte mij (Sven) juist heel nieuwsgierig. Is er dan helemaal niets? Gebeurt er bijna niets? Hoe ziet het landschap eruit? Hoe zijn de mensen? Ik wist er eigenlijk bijna niets van. Inmiddels zijn we door een klein stukje Kazachstan en door Oezbekistan gefietst. Zal Tadzjikistan vergelijkbaar zijn met deze landen? Qua landschap waarschijnlijk niet, want waar we in de vorige twee landen vooral vlakke woestijn zagen, weet ik dat Tadzjikistan juist veel bergen heeft.
Een hartelijk welkom
Vanaf de grensovergang fietsen we zachtjes omhoog. In de verte zien we langzaam de bergen opdoemen. We fietsen nog steeds met dezelfde groep van zes, en waar er normaal veel gekletst wordt, is iedereen nu even stil. Genietend van het uitzicht, denk ik: hoe zal iedereen het straks vinden om te klimmen, want dat hebben we nog nooit samen gedaan. Na wekenlang door de woestijn te hebben gefietst, geniet iedereen zichtbaar van de bergen die aan de horizon verschijnen. Lang stil blijft het echter niet, want waar we dachten dat Oezbekistan al extreem was met mensen die toeteren en zwaaien, is het hier nog intenser. Kinderen die langs de kant van de weg spelen, stoppen om “hallo” naar ons te roepen. Soms hoor je een “hallo” en zie je daarna een kind aan komen rennen. Ze komen vanuit het boerenland naar de weg om ons van dichtbij te zien. Wanneer je enthousiast terug “hallo” roept, verschijnt er bij hen allemaal een glimlach van oor tot oor. Geen korte, beleefde glimlach, maar een brede, oprechte glimlach. Bij de oudere generatie is het wat ingetogener, maar ook zij nemen allemaal even de tijd om hun hand op te steken of vriendelijk te knikken.
Het is duidelijk dat mensen het leuk vinden dat we hun land als toeristen bezoeken. De kinderen langs de weg steken vaak hun hand uit voor een high five. Het enthousiasme werkt aanstekelijk, en als groep zijn we allemaal vrolijk en gelukkig. Hoe mooi een landschap soms ook is, het zijn vaak de mensen die momenten onvergetelijk maken. Op dit moment waren het de lokale mensen die ons een warm welkom gaven. Dit bijzondere moment delen met onze nieuwe vrienden is iets wat ik niet snel zal vergeten. We beleefden met zijn zessen tegelijk een puur geluksmoment. Het zijn momenten als deze waarvoor ik het doe. Dit soort momenten doen me beseffen: ik leef echt mijn droom – en gelukkig is deze reis nog lang niet voorbij.
