Blog: Alphenaar
‘Woon jij in Alphen?’ Ik was in Leiden ingestapt en op het enige lege plekje in de coupé tegenover een man van ca. 40 jaar oud met zwarte haren en dito bril gaan zitten. Ik knikte. Hij keek op een papiertje. ‘Weet jij met welke bus ik in de buurt van de Eikenlaan kan komen?’ Omdat ik op Industrieterrein Rijnhaven West werk, weet ik dat lijn 4 daar stopt. ‘Ik wijs je straks wel even de weg.’ Hij glimlachte dankbaar.
 v2.gif)
‘Wat een oerlelijk stadhuis hebben jullie trouwens.’ Hij had daarvoor verteld dat hij vandaag een sollicitatiegesprek had en met de trein uit Alkmaar was gekomen omdat hij geen rijbewijs had. ‘Vind je?’ antwoordde ik. ‘En een nutteloos plein voor het theater. Om nog maar te zwijgen over al die lege winkelpanden en die brug die iedere vijf minuten omhoog gaat.’ Blijkbaar was hij eerder in Alphen geweest.’ Ik voelde lichte irritatie opkomen. ‘Of beledig ik je daarmee?’ Zijn blik stond op uitdagend. Ik haalde een keer diep adem. ‘Ik ben hier niet geboren en niet getogen,’ antwoordde ik alsof daarmee alles gezegd was, ‘en dus geen echte Alphenaar.’ Hij knikte begrijpend. ‘Hoe ga je dat doen eigenlijk?’ probeerde ik het gesprek een andere wending te geven. ‘Stel dat je aangenomen wordt, ga je dan dagelijks op en neer?’ De man schudde zijn hoofd en stopte het briefje terug in zijn zak. ‘Dan verhuis ik.’ Hij deed zijn bril af. ‘Naar zo’n lelijke stad?’ reageerde ik. ‘Ik kan overal wonen, zelfs in Alphen.’ Hij grinnikte. ‘Als er maar een damclub is. Maar dat zal wel niet.’ Ik herinnerde me de berichten over de schooldamwedstrijden die dit voorjaar zijn gehouden. ‘Wij hebben hier alles,’ zei ik. Hij leek opgelucht. ‘Dat valt dan weer mee. Dam jij ook?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, ik loop hard.’ De man grijnsde. ‘Dat vind ik zo’n doelloze hobby.’ Ik beet op mijn onderlip.
Intussen verminderde de trein vaart en reed langzaam het station van Alphen aan den Rijn binnen. De man stond op. ‘Dit station zal de prijs voor mooiste van Nederland ook niet zo snel winnen.’ Zonder op een reactie te wachten, liep hij voor me uit. Op het perron nam ik het initiatief over en wees hem de bussen. Ik liep naar de halte van lijn 4, hield even in en liep toen door. ‘Deze,’ zei ik en wees naar de plek waar bus 470 stond te wachten. ‘Uitstappen bij de Herenhof dan is het nog een klein stukje lopen. ‘Dank,’ zei hij terwijl hij instapte. ‘Graag gedaan,’ zei ik. En terwijl ik naar mijn fiets liep, mompelde ik: ‘Ik ben meer Alphenaar dan je denkt, vriend.’
