Blog: ondernemersgeest
Boekhandelaren hebben het zwaar. De BOL.commen maken hen het leven zuur en het vraagt heel wat creativiteit om daar tegen op te boksen. Dat geldt zeker ook voor de boekwinkels in Alphen aan den Rijn, die alle zeilen bij moeten zetten om hun bestaansrecht te verdedigen.
 v2.gif)
Afgelopen zaterdag was het Voetbalfestival van Foxsports in de Jaarbeurs in Utrecht. Een waar walhalla voor voetbalkinderen. Achtduizend kaartjes waren er al verkocht, hoorde ik in een commercial. Daar liggen mogelijkheden, dacht ik. Als je voetbalboeken voor kinderen schrijft, mag je daar eigenlijk niet ontbreken. Maar ja, een schrijver is geen boekverkoper en er moest wel flink betaald worden voor een plekje. Wie niet waagt, die niet wint, dacht ik en ik klopte bij Haasbeek Herenhof aan. ‘Gaan we doen,’ zei Annelize meteen. ‘Maar je moet er wel voor betalen, hè?’ zei ik nog, bang dat ze dat niet goed begrepen had. ‘Dat had je toch al gezegd?’ zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. ‘Bij een omzet van € 1.000,= heb ik de investering er al uit. Dat moet lukken.’ Ik hield mijn hart vast, want ik weet uit ervaring dat je op zo’n festival aan het einde van de dag ook gewoon zes boeken kan hebben verkocht.
We zetten hoog in op Chaos United, het boek dat ik samen met striptekenaar Rudi Jonker maakte. De “Het leven van een Loser” onder de voetbalboeken, zeg maar. De uitgever adviseerde Annelize om vijftig exemplaren te kopen. ‘Ik heb er honderdvijftig ingekocht,’ zei ze eigenwijs.
We strikten Rudi om de hele dag erbij te zijn om in alle verkochte boeken een persoonlijke tekening te zetten. Het was een bijzonder gezicht die grote stapel boeken die we zienderogen zagen slinken. Die duizend euro haalden we makkelijk. Rudi had een lamme hand van alle Milans (hoofdpersoon in het boek) die hij getekend had.
Annelize stond erbij of het de gewoonste zaak van de wereld was. Haar ondernemersgeest had een juiste inschatting gemaakt. Dat doet ze natuurlijk niet alleen op gevoel, maar vooral ook op basis van ervaring en de wetenschap dat ze zonder risico de boel net zo goed kan opdoeken. Na afloop hoorde ik haar al afspraken maken met de organisator over volgend jaar. ‘Maar dan moeten Rudi en jij wel een deel twee gemaakt hebben,’ legde ze de druk bij ons. ‘Maar we hebben nog geen toestemming van de uitgever,’ zei ik. Ze haalde haar schouders op en liep naar een klant.
Volgende week hebben Rudi en ik een afspraak om te brainstormen. Want risico nemen, is overleven. Dat was de meest wijze les van het weekend.
