De keuze is reuze
Nederlanders zijn nog steeds vrijgevig bleek onlangs uit een onderzoek van een grote bank. Het zit in onze genen. De keuze aan goede doelen is reuze. We willen wel geven maar we willen er ook wel iets voor terug. Voor een sticker op de deurbel, die laat zien dat je wat gegeven hebt aan de collectant, doen we het niet meer.
Nee, als je een beetje slim schenkt kun je ook nog fiscale voordelen behalen. En dan hebben we het niet over de goede doelen die kinderen heten, maar over allerlei instellingen die het zogenaamde algemeen nut beogen (ANBI). Maar al die goede doelen vissen allemaal in dezelfde vijver en willen allemaal een zo groot mogelijk stuk van de taart. Geen middel wordt soms geschuwd om zoveel mogelijk fondsen (lees geld) binnen te halen.
Onlangs liep ik langs een uitzendbureau en struikelde bijna over een groot bord op straat waarop voor een goed doel fondsenwervers werden gevraagd. Nou gaat het bij fondsenwerven al lang niet meer om de vrijwilliger die door weer en wind met de collectebus langs de deur gaat. Nee, fondsenwerven is tegenwoordig 'big business' geworden.
Het KWF, de Hartstichting, Greenpeace, om er slechts een paar te noemen, beschikken over een hele organisatie die zich bezighoudt met fondsenwerven. Het gaat dan inderdaad nog steeds van de altijd goedlachse collectant, tot reclames op radio en tv en tot compleet ingerichte callcenters die (soms schaamteloos) mensen benaderen om vooral toch te doneren.
Om in de beeldspraak van de vijver te blijven: je moet soms een spiering uitgooien om een kabeljauw te vangen. Echter, in de vijver zitten goede doelen te vissen met een hengel terwijl andere er een sleepnet door heen trekken. En omdat je een euro maar één keer kunt uitgeven, gaan de grootste sommen geld naar de grotere, professioneel ingerichte, instellingen. Lokale goede doelen die niet over de middelen beschikken om grootscheeps reclame te maken en vaak ook juist niet te veel geld kunnen maar ook willen uitgeven aan allerlei kosten, komen helaas vaak in de verdrukking en vangen geen kabeljauw maar bot. Onbekend maakt onbemind.
Laatst las ik dat de lokale Hospice (Alphen aan den Rijn en Nieuwkoop) een open huis hield. Nu snap ik dat bij een hospice, wervende teksten en agressieve methoden om geld binnen te halen, wellicht niet gepast zijn. Met dezelfde grote bescheidenheid waarmee de vrijwilligers van de hospice hun werk met liefde doen, zo bescheiden zijn ze met het werven van fondsen. Juist deze bescheidenheid siert niet alleen de mensen die er werken maar ook de hospice zelf.
En ja, het klopt, je hebt het goed gezien en gelezen. Ik maak schaamteloos misbruik van de gelegenheid om geld te werven voor de hospice. Hoe? Grote partijen adverteren met de slogan ‘Neem eens een goed doel op in uw testament’. Laat ik nou in de hoek zitten waar ze gemaakt kunnen worden. Het laatste vest heeft geen zakken, is het misschien wat voor jou iets na te laten aan de hospice?
Op de achtergrond hoor ik Hazes zingen ‘Leef, leef of het je laatste dag is!’ In mijn hoofd overdenk ik ‘Geef, geef voor het je laatste dag is!
