Eenzaam maar niet alleen
De lucht kleurt steeds donkerder en het begint te regenen. Ik schenk nog een kopje warme thee voor mezelf in als de telefoon gaat. Het is een overlijdensmelding, dus ik loop alvast richting mijn jas aan de kapstok. “Nee, je hoeft niet naar de nabestaanden… Die zijn er niet.”
Waardig afscheid
De man was helemaal alleen. Geen familie of kennissen meer over. Voor mij dus geen bezoekje aan de nabestaanden, maar toch wil ik de man een mooi afscheid geven. Ik bel een bedrijf dat de nalatenschappen regelt. Mariam neemt de telefoon op en heeft gelukkig dezelfde intentie als ik: ieder mens verdient een waardig afscheid.
Eenzaam leven
“De oude man was een psychiatrische patiënt. Hij leidde een eenzaam leven en is veel kwijt geraakt.” Mariam zucht. “Soms loopt een leven niet zoals men zou willen. Of kunnen mensen soms niet anders?” Ik vraag me af hoe deze man zich gevoeld moet hebben. Een eenzaam afscheid verdient niemand.
Kaarsjes bij de kist
Op de dag van de uitvaart komen er toch vier mensen. Mariam, een verpleger van meneer Pietersen en twee mensen die hem thuiszorg gaven. Ieder steekt een kaarsje aan bij de kist. We draaien klassieke stukken, vermoedend dat hij daarvan hield. Kort neem ik het woord en daarna leest de verpleger een gedicht voor.
Nooit alleen laten gaan
Nadat we meneer Pietersen een warm afscheid hebben gegeven, begeleid ik hem naar het crematorium. Hoe eenzaam ook, wij laten iemand nooit alleen gaan. Ook iemand die niemand achterlaat, verdient een mooi afscheid.
Op 1 november gaan wij een kaarsje aansteken voor al die mensen die er niet meer zijn.
Yvonne van Linge en Greet van Domburg
