Einde carrière Van Eenennaam als synchroonzwemster
In 2016 een van de Nationale Duetten bij het synchroonzwemmen, in 2018 tweemaal Nederlands Kampioen met de seniorenploeg van ZPCH. Vorige week kwam er een onverwachte wending in haar carrière als synchroonzwemster. Vivienne van Eenennaam uit Alphen aan den Rijn moet noodgedwongen afscheid nemen van de sport.
Een rugblessure maakt dat de net 17-jarige getalenteerde zwemster gedwongen wordt een stap terug te doen. "Het was een moeilijke beslissing", legt Vivienne uit. "Maar als ik 15 uur in de week in Hoofddorp train en daar ook nog eens 6 uur voor moet reizen, dan krijgt mijn rug niet de tijd om goed te herstellen. Mijn rug speelde al een tijdje, maar een heftige verkramping twee maanden geleden maakte het alleen nog maar erger. Minder trainen – om daarmee mijn rug rust te geven - is geen optie. De uitvoeringswedstrijden die eraan komen, vereisen optimale conditie en dat ga ik dan niet redden met minder uren. Synchroonzwemmen op topniveau eist veel van je."
Van Eenennaam startte met het synchroonzwemmen toen ze net negen jaar was. "Met mijn vader ging ik naar de Sinterklaasviering van AZC Alphen. Dat was in zwembad De Hoorn. Vlak daarvoor waren de Alphense synchroonzwemsters aan het trainen. Ik wist het gelijk: dat wilde ik ook!"
Begin 2011 deed ze als AZC-er mee aan haar eerste wedstrijd, waar ze direct haar diploma pakte. Sindsdien ging er bijna geen wedstrijd voorbij waarbij ze niet een PR, diploma of een medaille pakte. Het maakte ook dat ze in 2013 overstapte naar het talentenprogramma van ZPCH uit Hoofddorp. Daar werd ze klaargestoomd voor de nationale selectie, waarmee ze in 2016 afreisde naar de Comen Cup in Israël en in 2017 als een van de Nationale Duetten naar het Franse Sète.
Alles of niets
"Ik doe dit jaar eindexamen HAVO en wil dan naar de Hoge School om Rechten te gaan studeren. Ik verwacht daarmee niet dat ik veel tijd overhoud om nog topsport te blijven beoefenen. Het uitstellen van mijn besluit zou me meer kwaad doen dan goed. Voor mij is het alles of niets. Juist om mijn teamgenoten de kans te geven nog uitvoeringen aan te passen en mijn plek op te vullen, wilde ik mijn besluit ook niet langer uitstellen. Hoe vervelend het ook is, ik heb er wel vrede mee", besluit Van Eenennaam.
