MINERVA Drie tientjes
Ik heb een nieuwe telefoon gekocht. Nu kun je denken: nou en? Maar het is de eerste nieuwe telefoon sinds 2012. De oude is dus antiek. En hartstikke dood. Daarom moest ik er nu echt aan geloven. Dus hoppa naar het dorp.
Omdat ik geen verstand van telefoons heb, niet wil hebben en duidelijk ook niet zal krijgen, toog ik vanmiddag naar de telefoonwinkel waar mijn abonnement loopt om een nieuwe uit te zoeken. Een die niks kan. Geen cameragedoe. Geen internet. Geen whatsapp. Gewoon helemaal niks. Alleen bellen en sms-en.
Het liefst had ik een Nokia gekocht, maar die hebben ze niet bij Odido. Wel een Oppo. Nooit van dat merk gehoord, maar dat zegt dus niks. Want Odido is ook gewoon T-Mobile.
Het was wel een dingetje, zo’n nieuwe telefoon.
Enfin, na veel vijven en zessen hadden de telefoonjongen en ik die Oppo gespot. Moet niks kunnen. En dan ook zeker goedkoop, aldus de telefoonjongen die er net een week werkt. Tja. Dat is gewoon het enige lichtpuntje nu mijn oude Samsung dood is.
Enfin. De vijven en zessen bestonden uit allerlei onhandigheden die je kunt verwachten van een gloedjenagelnieuwe hippe telefoonjongen en een senior klant die een telefoon wil die niks kan. Dat matcht niet. Dus kwam er een telefoonmeisje om de zaak af te handelen.
Een dingetje is trouwens dat je de oude contactgegevens alleen over kunt zetten als je telefoon nog werkt. Dat werd een uitdaging met zo’n zwart scherm. Na wat gefrummel met de accu verscheen er een ieniemienie streepje op het scherm. En eureka. Nu doet die oude Samsung het weer. En dat is een gelukje, want dan is de telefoon zelf niet kapot maar de oplader.
Een nieuwe antieke oplader is niet te koop in een hippe telefoonwinkel. Dus het slimme telefoonmeisje stuurde mij naar de GSM-winkel om de hoek. Daar kon ik zo een oplader met een passend snoertje kopen. Ik had dus voor drie tientjes klaar kunnen zijn…
