Het gaat natuurlijk niet om het besmeurde bankje. We zijn tenslotte allemaal al zo gewend aan vandalisme, dat we dat normaal vinden. Nee. Het gaat om de onverdraagzaamheid die we ook normaal vinden.

In de week van respect gaat het in Alphen aan den Rijn over de kleuren van een bankje naast het gemeentehuis. Het vrolijk gestreepte bankje in de kleuren van de regenboog roept behoorlijk wat weerstand op. Eerst bij de slimmeriken die thuis een spuitbus halen om dat bankje eens lekker onder te spuiten. En daarna bij de slimmeriken die thuis achter het toetsenbord aan het azijnzeiken zijn over de plaatsing van dat bankje.

Het doel van het bankje is om in gesprek te gaan. Je kunt gaan zitten en met de eerste beste onbekende die ook gaat zitten, of langsloopt, een gesprekje aanknopen over waarom dat bankje in regenboogkleuren is geverfd.
De enige waarvan ik heel zeker ben dat zij een gesprekje aanknoopt, al dan niet met een beloofd bakkie troost, is wethouder Anouk Noordermeer. En misschien ook wel wethouder Relus Breeuwsma. En onze burgemeester. Dat zijn er al drie, dus dat valt alweer mee.

Dat gesprekje zou moeten gaan over de betekenis van de kleuren. Die staan namelijk symbool voor lhbtiq+. Watte? Nou, iedereen die niet vanaf de geboorte luid en duidelijk heteroseksueel is.
En dat zijn er aanzienlijk meer dan je zo zou denken. De verdeling in man en vrouw is namelijk helemaal niet zo natuurlijk als ons bij de biologieles is geleerd. Het gaat niet om twee totaal verschillende seksen, maar om een glijdende schaal met mensen met allerhande voorkeuren.

Nu denk ik dat lhbtiq+ helemaal niet het onderwerp van gesprek zou moeten zijn. Nee. Waar het om gaat is dat iedereen bij de samenleving hoort en daar een eigen plekje in heeft. En, dat iedereen dat gewoon moet respecteren.
Respecteren als in: iedereen is gelijkwaardig en onderscheid maken is niet fatsoenlijk. Niet op basis van uiterlijke kenmerken, niet op basis van gedrag, niet op het behoren bij een sociale groep, of op politieke overtuigingen of op wat dan ook.

Het grootste probleem van onze samenleving is dat we zo goed zijn in het bepalen van het gemiddelde als normaal, dat we totaal over het hoofd zien dat er niemand normaal is. Want niemand is gemiddeld en iedereen verdient respect.

Als je dat beseft, dan begrijp je ineens waarom die gesprekjes op dat bankje nodig zijn. Al zal de gemiddelde azijnzeiker het hier niet mee eens zijn.