MINERVA Vibrator
Soms zakt mijn broek spontaan af. Lees ik toch net in de media dat een van de objecten uit de Hoorn de Tijds reden voor een soort van censuur is. En dat de plaatselijke wethouder van cultuur zich hiermee bemoeit.
Het betreffende object uit het onlangs geopende kunstwerk van kunstenaar Frits Garenfeld, is een massagestaaf. Eentje die in zijn tijd in alle Wehkamp-catalogi te zien was. Die catalogi vielen zomaar door de brievenbus bij vrijwel elk huishouden op de mat. Op een van de foto’s houdt een nette dame de staaf tegen haar gezicht, want van die staaf krijg je een 'spannende' huid.
Elke schooljongen, de catalogi gingen indertijd in de pauzes van hand tot hand zeker op het Christelijk Lyceum waar ik rondliep, verlekkerde zich aan de dames met een pronte voorgevel die bustehouders aanprezen en aan dezelfde dames in een kanten slip. Daar geilden ze op. Die massagestaaf riep helemaal niets aan heerlijke gevoelens in hun eigen onderbroek op.
Na 25 jaar is de Hoorn des Tijds, die al die tijd op dezelfde plek langs het fietspad bij de Olympiaweg heeft gestaan, door de maker geopend. Daar waren veel van de goede gevers bij. Tenslotte is het hartstikke leuk om te zien of jouw gift de tijd heeft doorstaan en vooral is het geweldig om te zien wat er in die Hoorn is gedeponeerd.
De inhoud van de Hoorn is nadien in de nieuwe bibliotheek aan de Aarkade geëxposeerd. Niet prominent pal voor de deur of voor de monumentale trap of in het kinderhoekje. Je kunt die expositie heel gemakkelijk in haar geheel missen. Voor wie nu reuze benieuwd is: in een hoek op de eerste etage. Ga maar zoeken.
Alle spulletjes zijn door de kunstenaar op een kunstige manier bij elkaar geplaatst. Het ene object in staat van ontbinding, het andere nog zo goed als nieuw. De massagestaaf, reden voor veel hilariteit tijdens het openen van de Hoorn, staat op een hoekje.
De plaatselijke politieke fractie van de SGP heeft zich beklaagd bij de wethouder van cultuur. Een vibrator is smakeloos en niet volgens de bijbelse normen.
De GroenLinks wethouder van cultuur meent nu dat hij censuur mag toepassen: een 'simpel' vraagje of het iets meer uit het zicht kan. Iets meer is onder een zak, aldus de kunstenaar die briesend van verontwaardiging zijn verhaal doet in de media.
Nu bestaat er zoiets als vrijheid van meningsuiting. Bovendien heeft kunst een belangrijke maatschappelijke functie: iets bespreekbaar maken, emoties een plek geven, een tijdgeest weergeven en maatschappij kritisch denken bevorderen. Precies wat deze expositie doet.
Dat de SGP in elke komkommer, winterwortel en massagestaaf iets schandaligs ziet is te verwachten. Dat de bibliotheek en de kunstenaar de vrijheid van meningsuiting en de kunst verdedigen is ook te verwachten.
Maar dat een wethouder van cultuur zich met censuur bezighoudt, daar zijn bijna geen woorden voor. De plaatselijke politiek en het plaatselijke gemeentebestuur meten zich zo een rol aan die ongehoord is. Dat is hier het echte schandaal!
