Omgaan met elkaar
Tijdens m’n dagelijkse wandeling zag ik ze zitten. Vier gasten in de ochtendzon starend in de rivier. "Ha jongens, een vroege pauze?" Ze keken omhoog en bedrukt zeiden ze: "Was het maar waar. We moeten nog beginnen maar moeten wachten! En hoe eerder we beginnen, hoe eerder we naar huis kunnen."
"Komen jullie uit Alphen?" "Nee uit Tilburg." Ik werd nieuwsgierig en vroeg: "Wat voor werk doen jullie dan?" "We werken in het afval meneer." "Oh, en bevalt het?" "Ach het is maar voor een paar maanden." "En dan… Wat willen jullie worden?" "Rockster", riep de een. "Artiest", zei een ander. "En jij?" "Ik wil rijk worden." Ik antwoordde: "Ik bén rijk. Schatrijk zelfs!" Ze lachten wat. Ik zie er kennelijk niet uit als een rijkaard.
"Ach", ik overdrijf natuurlijk zei rockster, "maar ik wil wel wat met muziek." "Heel goed joh!" En er ontstond spontaan een gesprek. Ik vertelde over de ladder die laat zien dat je alleen met kleine stapjes je doel kan bereiken!
"Hallo, ik ben volwassen hoor", zei de jongen die nog niets had gezegd. "Je ziet er aan de buitenkant wel zo uit", zei ik, "maar van binnen blijf je kind." Met grote ogen keek hij me verbaasd aan. Hij dacht na en zei: "Dat is waar!" "En dat kind van binnen jongens moeten jullie zien te houden. Blijf spontaan en eerlijk tegen jezelf."Ze grinnikten en we kregen lol met elkaar. Zo aan de buitenkant te zien begon de zon in hun hart te schijnen. Ze genoten en ik… wandelde verder langs de Gouwe.
Heerlijk als in de grote wereldspeeltuin een kind andere kinderen tegenkomt om mee te spelen. De eerstvolgende die me vraagt: "Wat doet een jongerencoach eigenlijk?" zal ik antwoorden: "Hij maakt kinderen volwassen en volwassen kinderen."
Waarom er vier gasten uit Tilburg naar Alphen komen voor afvalscheiding? Wie het weet mag het zeggen.
Jan Bals
