Een vriend en ik verlieten zijn huis en liepen de Hooftstraat in. Eerst nog de Julianabrug bij Bezemer onder door en daarna langs een Chinees waar ik nog nooit binnen ben geweest. We staken over. Ciao! in plaats van Kwatro en Sky Asia met hun heerlijke pokebowls, maar waarvan ik de naam maar niet kan plaatsen. En dan om de hoek een maroonkleurende luifel van een vergaande glorie met de beste spareribs die de Alphenaar ooit heeft gegeten. Ik heb blijkbaar iets belangrijks over het hoofd gezien waarom El Caballo z'n hart heeft verloren en geen volle zalen meer trekt. Ik richtte mijn ogen weer naar voren en zag bekende gedaantes van vijftien jaar terug nog steeds bij de Pitstop naar binnen gaan voor een paar gram ontsnapping. Ik twijfelde of ik het alleen zielig vond, of dat ik er nog een ander oordeel over had. Een slopend oordeel dat ik mezelf soms nog kan influisteren: 'het gaat ook nooit meer wat worden met jou hè.'

Na m'n zoveelste afstraffing kwam ik weer terug in het nu en liepen we langs de Gelaardse Kat, waar naar mijn idee ook wat nachtkaarsjes zijn uitgegaan de afgelopen jaren. 

Vanaf hier was alles weg en was alles nieuw. De speelgoedwinkel van Arie van der Pannen, een taartenbakker en zelfs de grote puntzak van de Kom-Inn kon ik niet meer tussen al deze nieuwe stenen en kunststof kozijnen inbeelden. 

Het Thorbeckeplein, waar winkels vervangen zijn door horeca, proppen we ons hier wekelijks vol terwijl dit 25 jaar geleden nog een zekere luxe was voor vele burgers. Logisch, dacht ik, toen we de van Mandeloosstraat inliepen. We hoeven geen videorecorders, fotocamera's of cd-spelers meer te kopen. En geen Hitzone 18 meer, toen we langs het oude pand van de Free Record Shop liepen. Hier werkte ik nog als knaap achter de toonbank en belde m'n moeder de winkel op om mij in te lichten dat ik geslaagd was voor m'n VMBO-examen en ik eindelijk verlost was. Nu verkoopt er iemand, hier in de ANWB-winkel, de laatste TomToms en Michellin-kaarten aan wat hardnekkige senioren. Ook dat gaat via Maps tegenwoordig.

We gingen verder over de Alphense Brug en daarna linksaf, helemaal rechtdoor naar Gouwesluis. We wisselden woorden uit die in deze uitzonderlijke ijle lucht in zachte walmen verdwenen. Ondertussen wist ik niet precies meer in welk huis m'n vader hier in Gouwesluis was geboren. In de verte kwam er door de achtergebleven mist een ijzeren reus met twee grote betonblokken tevoorschijn en liepen we een aantal minuten later tussen z'n benen door. Verderop leidden het kabbelende water van het Aarkanaal, de white noise van de auto's aan de overkant en een geur van leegte ons richting het vertrouwde meer.
Sunset Beach was ook leeg, behalve dan wat personeelsleden die het fort leken te bewaken, maar ook in een vredig tempo wat onderhoudswerkzaamheden aan het verrichten waren.
Dat was ook exact wat ik wilde, nadat ik een aantal dagen geleden hier een eureka over had gehad. Een vredig leven in een vredig tempo.
Waar ik regelmatig met geluk bezig was en ik in een loop vast leek te zitten, had ik nu het woord geluk laten vervangen door vrede.

Het woord geluk koppel ik meestal aan iets externs wat uiteindelijk altijd een hoge lat moet zijn die je toch alleen maar verder omhoog duwt. Terwijl ik het woord vrede met de inleiding van deze tekst associeer en iets is wat ik vooral in mezelf kan vinden. Hoofd versus hart, zoiets. Vrede is ook acceptatie van onvolledigheid, dus daardoor is een volledige acceptatie van mezelf mogelijk. En regelmatig relativeren, waardoor er dankbaarheid is.

M'n schouders zakten naar beneden en de mist trok weg. We rookten een vanille-sigaartje om onze luxe leventjes te vieren en de lucht en onze longen weer op te vullen met troep. Zo gingen we via de dierenarts achter de Willem de Zwijgerlaan terug naar binnen, dronken we een glas met helder water uit de kraan en warmden we ons op door even aan een knop te draaien.

Ik reed terug naar huis in m'n trouwe auto. Ik pakte weer dat ding waar ik voor een paar euro per maand uit ruim 100 miljoen nummers kan kiezen en ze met een paar vingerbewegingen kan laten afspelen door m'n geadvanceerde speakers. Het is net alsof ik weer The Sims aan het spelen ben met cheat codes aan, alleen dan in het echie.

Ik dacht weer terug aan het begrip vrede. Dat is niet het genot van m'n gekozen muziek of de opwinding van m'n nieuwe bed die ik had besteld. En het is vooral niet hoe we tegenwoordig in de politiek, in tv-programma's of op social media met elkaar omgaan. Het is een begrip die ook vast bij jullie dieper zal binnendringen en die je automatisch zachter maakt. Dus denk wat vaker aan dat woord en bewaar het goed.