Vrede
"Zullen we vandaag een kerstboom kopen?" Het zijn van die vragen waarbij ik van te voren weet: wat ik ook antwoord, ergens vandaag loop ik bij de Bosrand. Hoe ik ook protesteer, welk excuus ik ook verzin, welke dringende taken er ook op me wachten, ik ga het niet winnen. Gek genoeg werkt het andersom nooit als ik vraag: "zullen we vandaag bij Alphia gaan kijken?"
 v2.gif)
Ik besloot het niet moeilijker te maken dan het was en dus stonden we 7 minuten later in de file voor de Bosrand, want Ellen was niet de enige die bedacht had dat zaterdag een uitstekende Kerstboomaanschafdag was.
Achttien afgekeurde bomen, een stijve arm en een kunstboom verder, kwamen we er achter dat de file om binnen te komen niets was in vergelijking met de file om weer weg te komen. Het feit dat de paden bij de Bosrand zo breed zijn dat je er met 2 auto’s naast elkaar kunt rijden, bracht een jonge vrouw in een witte Ford Ka in verwarring. Ze reed rechts langs alle wachtende auto’s tot ze niet meer verder kon en belandde precies naast de onze. Best vervelend als je overzicht mist en denkt dat al die wachtende auto’s geparkeerd stonden. Een meneer die 3 auto’s achter ons stond, was zo vriendelijk haar daarover te informeren en stapte uit. Maar nu bleek dat de jonge vrouw ook nog eens een gehoorprobleem had. Hoe harder de man op het raam sloeg om haar te helpen, hoe rechter ze voor zich uit bleef staren. Daarom probeerde de man het bij haar vriend op de bijrijdersstoel. Die liet vol trots, tot 3 keer toe, de ring aan zijn middelvinger zien. Dat kon de man wel waarderen, want hij gooide van blijdschap zijn armen in de lucht.
Op het moment dat de man weer in de auto zat, dacht de automobilist achter ons, omdat het allemaal zo lang duurde, dat het een goed idee was om de boel een beetje op te vrolijken met een claxonconcert. Hartstikke aardig natuurlijk. Hij had alleen een beetje moeite met maat houden. Gelukkig had hij dat zelf ook door, want hij dirigeerde zichzelf. Althans hij maakte dezelfde armgebaren als de deelnemers van Maestro. En hij begeleidde zichzelf door op zijn stuur te trommelen. Jammer dat we dat niet konden horen. Net als zijn gezang trouwens, want hij zong zo enthousiast dat kleine spettertjes spuug op de binnenkant van zijn voorraam belandde en zijn hoofd rood kleurde.
Fijn dat iedereen al zo vroeg in kerststemming is. Vrede op aarde, zullen we maar zeggen.
