Waar is hier de nooduitgang?
Mijn moeder zit tijdelijk in een zorginstelling. Met de keren dat ik op bezoek kom groeit het respect voor al die mensen die werkzaam zijn in de zorg.
 v2.gif)
Je uit de naad werken tegen een loon waar een ander zijn bed niet voor uit komt. Nee, dat is geen werk maar een roeping.
Wat ook groeit is de overtuiging dat ik niet wil eindigen zoals sommigen erbij lopen. Nou lopen, ze liggen, bijkans doof en blind liggen sommigen te wachten op het onvermijdelijke, de dood.
Voor de een komt de dood als een dief in de nacht, voor de ander als de bevrijder.
Ik moet dan denken aan die mevrouw waar ik enige tijd geleden op bezoek was. Als gevolg van haar slechte zicht had ze haar rijbewijs moeten inleveren. Het begin van het einde had ze gezegd.
Ze was stellig, bij verdergaande aftakeling moest de stekker er maar uit. Ze vroeg zich af of ik er niet voor kon zorgen dat ze de beschikking zou krijgen over dat poeder wat de "coöperatie de laatste wil" tot voor kort aan haar leden ter beschikking stelde. Ze zei met zoveel woorden dat ze op zoek was naar de nooduitgang.
Ik moest haar teleurstellen.
Waar ik haar wel mee kan helpen was het opstellen van een levenstestament. Een niet meer weg te denken instrument om je zaken goed te regelen als je het zelf niet meer kunt.
Veel cliënten wensen vaak ook allerlei (medische) wilsverklaringen op te nemen zoals een euthanasie verzoek. Steevast krijg ik dan te horen dat je er toch niets aan hebt want als je eenmaal dement bent zou die verklaring waardeloos zijn.
Inmiddels weten we dat het toch wat genuanceerder ligt.
Misschien hebt u het gevolgd, die rechtszaak waarin een arts werd vervolgd voor moord door het euthanaseren van een demente vrouw. Bij de euthanasie kon de patiënt, ten gevolge van de dementie niet meer de door haar eerder gedane en schriftelijk vastgelegde verklaring bevestigen. De rechter was duidelijk. Niet alleen had mevrouw tot twee maal toe haar doodswens vastgelegd maar had dit ook regelmatig besproken met artsen, familie en vrienden. Als gevolg van al die feiten concludeerde de rechter dat de arts zorgvuldig had gehandeld en er dus geen sprake was van moord.
Bovendien is vooralsnog duidelijk geworden dat de veronderstelde noodzakelijke bevestiging ten tijde van de euthanasie in het geval van een (zwaar) dementerend iemand onder omstandigheden achterwege kan blijven.
Logisch zou u denken want de verklaring is gemaakt bij het volle verstand en juist met oog op dementie in de toekomst. Dat een verklaring echter op zich niet voldoende is blijkt uit een andere uitspraak van de tuchtrechter. Kinderen hadden de arts aangeklaagd die een euthanasie had geweigerd terwijl er wel een euthanasieverklaring was. Terecht oordeelde de rechter. De verklaring was 20 jaar oud en nergens bleek uit dat mevrouw de laatste 20 jaar er nog steeds zo over dacht.
Leg het dus niet alleen vast maar bespreek het met je kinderen, de artsen en bevestig het met enige regelmaat.
Inmiddels is de cliënte waar ik over sprak overleden. Voor haar crematie had ze zelf de muziek nog uitgezocht. Bij het afscheid werd een nummer van Het Goede Doel ten gehoren gebracht.
"Waar, waar is hier de nooduitgang, ik kan niet blijven, ik kan niet langer blijven, ik kan niet blijven, ik ben hier al te lang."
Ze had hem blijkbaar toch gevonden …… de nooduitgang.
