Twee oude mannetjes - Marcel Klerks
Ik heb u nooit gekend, maar ik deel uw delen. In de estafette van het leven, staat mijn vader op uw en oma's schouders. En hij draagt mij.
Voorbij aan de hefbrug en de Zeeman fiets ik door het tunneltje heen. Mijn gedachten nemen een droomvlucht en ik zie een zwart-witfilm zich afspelen. In Gouwsluis, waar mijn vader voor de molen speelde met een diabolo en door mijn opa in de Rijn werd gegooid voor een gratis zwemles. Hoe hij dagelijks als kind met zijn broer en zusje op en neer trok richting de Bonifaciusschool en de kerk die er aan vastgeplakt zat. In de Julianastraat zag ik mijn opa bij de Gruyter achter de toonbank staan en groette mij. Hij kende mij niet en ik kende slechts zijn verhalen.
Weer terug in de realiteit is de Julianastraat in kleur veranderd, maar veel is nog hetzelfde. Als twee oude mannetjes zitten Stevers en Odijk nog steeds op hun post. Zij hebben hier iedereen zien komen en gaan. En zelfs die Woerdman weer zien terugkomen.
Voor mij is ook 't Geveltje gebleven. Met nog steeds hetzelfde personeel en nog steeds hetzelfde interieur wat ondertussen bijna weer smaakvol is geworden. Hier at ik met mijn zus voor het eerst een kaassouflé, wat resulteerde in een goeie blaar aan mijn gehemelte. Toen ik het uitgaansleven had ontdekt, werd dit een broodje kaassouflé met pindasaus (tip!). Het was de plek voor een vette bek, voordat je weer terugging naar Querelle.
In Querelle stond je op primetime met andere tienersardientjes tegen elkaar aan en nipte je zuinig van je Hertog Jan. Haar befaamde trap, die je zo snel mogelijk omhoog rende als je favoriete nummer werd gedraaid. Dan stond je ineens in een zaaltje dat gevuld was met de geur van rook en jong zweet. Een memorabele ruimte met jassen als dweilen onder een te kleine kapstok en een nooddeur die te vaak openging, omdat er weer een klungel tegen aan stond te leunen. Dan gingen de lichten weer automatisch aan en zag je een gefronst gezicht van Eelco of Swans boven de DJ booth hangen.
In Querelle ontsnapte ik elk weekend naar het hier en nu, totdat het buiten weer licht werd en de krantenbezorgers tussen de fluitende vogels de Alphen.cc rondbrachten. Als ik het echt bont had gemaakt, dan las ik hem ook, aan de bar met een Marlboro en een bakkie van Sophie om wakker te blijven.
Maar Querelle is niet gebleven. Nu loop je hier na twee uurtjes poolen de deur uit als een voldane gast van BAR32. Het was diezelfde plek waar opa ook de deur van de Gruyter uit liep, naar rechts keek en de mensen op hun fiets met houten banden groette, net zoals hij bij mij deed toen ik even mijn ogen gesloten had.
