Kwellende kwalen
Soms zou ze hele dagen kunnen slapen, alsof ze ziek is. Er is op het oog niets aan de hand en toch is het er. En het probleem is: Deze puzzel bestaat uit louter symptomen. Onderzoek na onderzoek, test na test, theorie na theorie: pas na jaren kwamen âzeâ erachter wat ze mankeerde. Hij leerde haar kennen op dâr zeventiende. Ze turnde toen. Tenminste, als er niets uit de kom vloog. Een schoudertje, een vingertje, een knietje, vanuit het niets kon het misgaan. Haar bijbaantje in de supermarkt werd een grap: meestal moest ze zich ziekmelden en als ze wél kwam, was er niet genoeg toiletpapier om - letterlijk en figuurlijk - een hele avond te vullen. Hypermobiliteit: Dat was het! Een aandoening waarbij sommige gewrichten niet goed in elkaar passen. Dat paste precies in het plaatje. Maar waarom was ze steeds zo moe?
Op relationeel gebied hielp het niet echt, al die pijn en moeheid. Manlief verwarde haar pijn en moeheid al gauw met onwil of typische âvrouwenhoofdpijnâ. Daar werden ze beiden zo chagrijnig van dat het de liefde ernstig opfokte. Hij dacht dat zij zich aanstelde; zij dacht dat hij haar toch niet zou begrijpen. âHoe kan iemand met die leeftijd nou zo zeikerig en saai zijnâ, dacht hij vaak. Lag ze weer op bed als hij na een dag hard werken thuiskwam. Bijna altijd had ze wel ergens pijn en daardoor werd ze moe. Of was ze moe, deed ze amper wat en vielen de pijntjes daarom meer op? In Alphen, maar eigenlijk overal, zijn heel veel mensen heel erg moe. Chronische moeheid, vaak later gepaard met andere sores, is ook zoân onderschatte aandoening. Tegen iemand zonder benen zeg je (meestal) niet: âKnul, stel je niet aan. Sta op en knal die zestig kratjes cola dat vak in. Ze staan in het magazijn, beneden. En o ja, de lift doet het niet.â Mensen die altijd maar moe zijn: watjes, pussyâs en vooral: lui.
Zo dacht ik er eerst over. En mensen die altijd maar pijn hebben? Moet je âs bewegen, dat helpt. Makkelijk praten, trouwens, maar ik was nog jong en beroepsmatig onbezonnen.
Pas toen de ongezonde moeheid op het lijstje symptomen terechtkwam, werd haar kwellende kwaal ontdekt. Het is een veel voorkomende belemmering: fibromyalgie. Fotoâs lieten zien dat er niets mis was met haar gewrichten en toch had ze last van spierpijn, drukpijn, spierstijfheid, hoofdpijn en natuurlijk: die moeheid. Fibromyalgie is door de wereldgezondheidsorganisatie opgenomen op de internationale lijst van ziekten en komt voor bij zoân één tot twee procent van de bevolking. Toch weten we er nog niet zoveel van af en ook behandelen blijft nattevingerwerk. Voor chronische moeheid geldt een beetje hetzelfde: je kunt ât niet op een schaaltje leggen en wachten op een chemische reactie. Een röntgenfoto heeft ook niet veel nut. Studenten van de universiteit in Leiden doen onderzoek naar chronische vermoeidheid en hebben daarvoor misschien uw hulp nodig. Als u zelf vaak moe bent of andere - op het oog onverklaarbare â kwaaltjes krijgt, kunt u voor meer informatie terecht op: http://www.facebook.com/Onderzoek.Vermoeidheid.
O ja, u kunt met het invullen van de vragenlijst nog een waardebon winnen ook. Misschien leuk voor een ontspannende massage, een paar loopschoenen of een elektrische deken waar u desgewenst â hopelijk vrijwillig - de hele dag onder kunt liggen. Voor de volgende horrorwinter, ofzo.
Op de ergste dagen moet ze nog noodgedwongen op bed blijven. Die dagen zijn zwaar en dan gaat niets. Maar dat aantal etmalen wordt steeds minder omdat ze nu (voor 99% zeker) weet wat ze heeft en hiermee om leert te gaan. Dat was nooit gelukt als ze zichzelf had wijsgemaakt dat er niets aan de hand was. Fibromyalgie? Had ik nooit van gehoord. Maar turnen zal niet meer lukken, al is elke dag met een klein meisje sjouwen bijna hetzelfde. Respect.Â
