Blog: een moetje of toch echte liefde?
Een paar maanden nadat mijn ouders waren gehuwd werd bij ons thuis de oudste geboren. Duidelijk een moetje dus. Het was in die tijd not-done om ongehuwd een kind ter wereld te brengen. Dus er werd getrouwd, zo ook bij ons en wel in gemeenschap van goederen. Vraag me af of mijn ouders überhaupt hebben nagedacht over de gevolgen van een huwelijk. De komst van de kleine was in ieder geval rede te over om te trouwen en de schande te voorkomen.
Nu zijn er talloze redenen denkbaar om in het huwelijk te treden. Allereerst is daar natuurlijk de echte liefde. Partijen beloven elkaar eeuwige trouw, “tot de dood ons scheidt”. Immers wat God heeft verbonden zal de mens niet scheiden. Toch?
En nu het huwelijk een grote mate van lotsverbondenheid kent (samen uit samen thuis in goede en in slechte tijden) trouw(d)en nog steeds veel aanstaande echtgenoten in gemeenschap van goederen. Anderen waren wellicht wat minder overtuigd van de eeuwige trouw (ja het vlees blijft zwak) of hadden het niet zo op met dat samen uit samen thuis idee (ik geef graag mijn jawoord maar niet zo graag mijn vermogen) dus trouwde men onder huwelijksvoorwaarden die in allerlei soorten en maten verkrijgbaar waren en zijn.
Aan het huwelijk liggen echter niet alleen allerlei emotionele en zakelijke argumenten ten grondslag maar ook belastingtechnische. U zult begrijpen dat indien men probeert de fiscus te slim af te zijn, diezelfde fiscus op zijn hoede is.
Zo huwden twee zakenpartners (mannen en voor zover bekend “gewoon” hetero kerels) met elkaar om overdrachtsbelasting te besparen. De huwelijkse trouw duurde slechts 2 dagen. Bij de scheiding werden de panden waar het om ging van de ene partner naar de andere partner geschoven waarbij gebruik gemaakt werd van de wet waarin staat dat een verdeling bij echtscheiding niet belast is met overdrachtsbelasting. De fiscus wist de rechter echter te overtuigen dat dit een opzetje was, uitsluitend en alleen om belasting te besparen. Met andere woorden, het lag er wel erg dik bovenop! Hier was sprake van een schijnhuwelijk.
Moeilijker krijgt de fiscus het als het huwelijk wat langer duurt. Zo kan het ook verstandig zijn dat een huwelijk op huwelijkse voorwaarden alsnog wordt omgezet in gemeenschap van goederen. Zo tekende een rijke man letterlijk op zijn sterfbed een akte waarbij de huwelijksvoorwaarden werden opgeheven waardoor de vrouw de helft van zijn vermogen kreeg en dat geheel belastingvrij! In dit geval trok de fiscus bij de rechter aan het kortste eind.
Het meest tot de verbeelding sprekende voorbeeld waarbij fiscale redenen aan de basis liggen van het huwelijk kunnen we wekelijks zien op de tv en wel bij de uitbaters van Chateau Meiland. Dat het huwelijk van Martien en Erica voor de tweede keer is aangegaan om fiscale redenen ligt er net zo dik bovenop, als dat iedereen kan zien dat hij toch echt van de mannen is. Iedereen had het al jaren door behalve hijzelf. Want toen hij namelijk hoorde dat bij overlijden zonder huwelijk heel veel erfbelasting moet worden betaald zowel in Nederland als in Frankrijk over de waarde van het kasteel, schijnt hij op zijn onmiskenbare wijze geroepen te hebben: “Wat nu weer, wat een gezeik”! De oplossing was dan toch maar weer te trouwen. Een echtgenoot heeft zowel in Frankrijk als in Nederland een grote vrijstelling en geniet een laag tarief. Duidelijk een fiscaal moetje, of toch echte liefde...
Ben benieuwd of de Belastinginspecteur iedere week kijkt?
