MINERVA Grafrust als precedent
Een politiek dingetje is de angst voor precedenten scheppen. Dat werd door het CDA naar voren gebracht tijdens een debat over grafrust. Overigens inclusief de oplossing: gewoon een regeltje toevoegen dat het echt alleen voor KNIL-militairen geldt.
Deze week bespraken de politieke partijen het geven van eeuwigdurende grafrust aan KNIL-militairen. Die gaat de Alphense gemeenteraad ook verlenen. Het voorstel werd zelfs verbeterd door de kosten met z’n allen te dragen en deze niet alleen bij andere nabestaanden in rekening te brengen.
Toen Wilfried Ponsioen echter over dat precedent scheppen begon, zat ik te steigeren achter mijn toetsenbord. Hoe komt ie erop. Een minuutje later begon het te dagen: we leven in een maatschappij waar iedereen denkt rechten te hebben en woke is geen modewoord meer…
Gewoon correct zou het trouwens zijn geweest als de Nederlandse regering indertijd haar Molukse KNIL-onderdelen naar de Molukken had getransporteerd. Maar dat wilde Nederland niet. Die scheepte de manschappen in voor een verblijf van zes maanden aan de andere kant van de wereld. We weten allemaal hoe dat is afgelopen.
Ik moest denken aan mijn vader. Nederlands-Indië was namelijk ook zijn land. Hij is geboren op Java uit de relatie van een Javaans meisje en een bejaarde koloniaal. Zijn koloniale familie is gedeporteerd naar Nederland en hij ging met hen mee. De erfenis bleef achter.
In Nederland maakt hij de HBS min of meer af en daarna maakte hij carrière in het Nederlandse leger. Als kind woonde ik dan ook altijd in de buurt van de kazerne waar hij gelegerd was. Op de Veluwe en over de grens bij een NATO-basis. Aan het eind van zijn militaire leven heeft hij zelfs in de Sinaï gediend bij een internationale vredesmissie.
Mijn vader is in 2007 overleden. Hij ligt net als de KNIL-militairen op de Oosterbegraafplaats, in een urn. Ik heb net de grafrechten voor de komende tien jaar betaald. Maar geen haar op mijn hoofd denkt erover om daarover te mopperen of om in de eeuwigdurende grafrust van de KNIL-militairen een precedent te zien om dat geld terug te vragen. Dat zou ik te gek vinden voor woorden.
