Hoe simpel kan het zijn
Tranen trekkend, dat spotje waarin een kind vertelt dat het niet mee kan op een schooltripje simpelweg omdat er geen geld is. Leg jouw kind dat maar eens uit. Het is net zo moeilijk uit te leggen waarom jouw kinderen geen designerkleding kunnen dragen, in combinatie met de duurste sneakers en waarom wij niet drie keer per jaar op vakantie kunnen gaan.
Kinderen maken elkaar gek en u mag het allemaal even uitleggen. En het kan nog gekker. Waarom kunnen de studievrienden van uw kind wel een huis kopen en die van u niet? Simpelweg draait het om geld en wel ‘eigen’ geld. Zonder eigen geld ben je kansloos op de huidige woningmarkt.
De overheid dacht een bijdrage te leveren aan het vergemakkelijken van het kopen van een huis door schenkingen belastingvrij van maar liefst iets meer dan € 100.000 voor de aankoop van een woning mogelijk te maken. Het idee bleek toch niet zo geweldig uit te werken. De prijzen van de huizen vliegen mede hierdoor de pan uit en er ontstaat ook nog eens een sociale tweedeling op de huizenmarkt en in de maatschappij. Allerlei gevolgen die iemand met een beetje (boeren)verstand had kunnen voorzien.
Makkelijk dus als je bakken met geld hebt en je kinderen allemaal iets meer dan € 100.000 kunt geven. En als opa en oma er ook nog lekker warmpjes bij zitten kunnen die ook nog een duit (ook iets meer dan € 100.000) in het zakje doen. Het geld moet er dus wel echt cash zijn en daar zit bij de meeste ouders het probleem. Het geld staat niet op de bank, maar zit in het huis.
Onlangs meldde zich een ouder paar. Altijd hard gewerkt, huis zonder hypotheek en nog ruim een ton op de bank. Ze konden goed rondkomen van hun pensioen dus die ton hadden ze niet nodig om van te leven. Het oudste kind had, voor de gekte op de huizenmarkt, samen met de partner een huis weten te kopen en hadden het als tweeverdieners erg goed.
De jongste had de boot gemist en bleek al snel kansloos op de huizenmarkt. De ouders wilden hem graag helpen. Maar ja, opgevoed met de gedachte ‘gelijke monniken gelijke kappen’ vonden ze dat ze het niet konden maken om de jongste zoon te helpen met de schenking van iets meer dan € 100.000. Ze zouden er dus geen boterham minder om eten nu ze beiden een goed pensioen hadden, maar wilden geen gezeur met het oudste kind.
Immers als bij overlijden van de ouders uit zou komen dat de jongste al iets meer dan een ton in zijn zak had gestoken en ook nog doodleuk de helft zou krijgen van de rest, zou de spreekwoordelijke pleuris uitbreken.
Echter, wat de ouders over het hoofd zagen, waren de mogelijkheden om het wel goed te regelen. In dit geval werd de situatie met beide kinderen besproken en maakten de ouders een testament waarin bij overlijden de boel weer werd rechtgetrokken. Hoe? De oudste kreeg eerst iets meer dan een ton ook vrij van belasting toegewezen en pas daarna zou de rest gelijkelijk worden verdeeld. Hoe simpel kan het zijn?!
